Gelukkig zijn is je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei. Het zijn zo ongeveer de woorden van Gretchen Rubin die 12 maanden aandacht schonk aan 12 zaken die zij belangrijk vond in haar leven en daar vervolgens een heel inspirerend boek over schreef; The Happiness Project.
Het boek is een van mijn inspiraties geweest om mijn eigen Happiness Project te beginnen. Op 26 januari 2013 besloot ik alles wat ik wist over Design Thinking, ik had gedaan met design Thinking, ik wilde met Design Thinking en vooral wat ik nog niet wist over Design Thinking, nog nooit gedaan had met Design Thinking en wat ik allemaal kon met Design Thinking en uit wilde proberen, te delen op dit blog.
Een jaar lang zette ik de wekker om 6.00 uur, drukte een keer op snooze, zette een bak koffie, stak een kaarsje aan, schreef en publiceerde voor 7.00
Sommige van mijn lezers waren dat zo gewend dat ik een keer een bericht kreeg van een trouwe lezer waar de post bleef…..om 7.18
Ik kon met recht zeggen dat mijn blog de gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid naar Design Thinking was. Na dat jaar printte ik alle verhalen uit en verbrandde ze samen met een aantal trouwe lezers in een kerk in Dordrecht. Het afsluiten van een jaar lang experiment voelde als een nieuw begin. Het telefoonnummer van de kerk was overigens 078 6 140167. 078 voor Dordrecht. Vervolgens beginnen alle nummers in Dordrecht met een 6 en 140167 is mijn geboortedatum. Mooier dan dat wordt het natuurlijk niet.
Inmiddels ben ik bijna 1.300 verhalen verder, heb in de tussentijd mijn master kunsteducatie gehaald en geef dit jaar op 4 continenten workshops en lezingen over Design Thinking. Ik kan met gepaste trots zeggen dat mijn rebranding campagne van Cor Noltee van Creatief naar Design Thinker geslaagd is. Maar toch voel ik me de laatste tijd onrustig en probeerde ik verschillende nieuwe formats om mezelf aan het schrijven te houden. Zo schreef ik een aantal weken in het Engels en maakte ik weken lang verbindingen in de kunstwereld. Niets hield ik vol. De regels die ik mezelf oplegde, zoals ik dat in het eerste jaar had gedaan, werkte niet. Ik kon de motivatie niet opbrengen om elke dag te schrijven en het toppunt was dat ik schreef om maar te publiceren.
Afgelopen weekend had ik het er met mijn vader over. Mijn pa is als jong ventje geïnspireerd door een Verkade uitgave over vetplanten en cactussen en heeft vervolgens zijn hele leven gewijd aan het kweken, schrijven, fotograferen en delen van zijn kennis over cactussen en vetplanten. Ik heb een enorm respect voor hem. Wat een passie en toewijding. Tot op de dag van vandaag is hij nieuwsgierig naar wat er allemaal nog te ontdekken of in kaart te brengen is in de wereld van vetplanten en cactussen. Zo was hij laatst nog 10 dagen met drie mannen op ontdekking in Namaqualand, niet al te ver van zijn woonplaats Montagu in Zuid Afrika.
Ik denk dat ik een beetje van zijn focus en toewijding heb mogen proeven tijdens mijn eerste jaar bloggen en tijdens mijn ontwerponderzoek voor mijn master kunsteducatie. Maar na een jaar bloggen en 2 jaar studeren volgde zoals gezegd meerdere pogingen en mislukkingen om die focus vast te houden. En om in Rubin’s woorden te vervolgen, er klopte iets niet. Ik voelde me vaker slecht dan goed en had niet het gevoel dat ik groeide. Dus trok ik 8 mei de stekker eruit. De afgelopen 3 en half jaar had ik nog niet zo lang niet geschreven. Soms is het goed om even terug te kijken en te reflecteren zei mijn pa.
Dat is soms lastig voor iemand die vooruit wil.
Maar vooruit.
Vanaf vandaag weer elke dag.
ook contemplatie is vooruit gang
Owww echt weer elke dag? Heerlijk…zou willen dat ik dat kon..