Vorige week ben ik ontsnapt. Ontsnapt aan de gevolgen van te weinig aandacht.
1 april heb ik mijn zwarte Ducati 900 super light weer van stal gehaald. Met nieuwe ketting en tandwielen. Rijdt beter dan ooit. Dankzij Ruud. Ruud doet het onderhoud en is goed. Heel goed. Ruud weet wat ie doet. Ik houd van vakmannen als Ruud. Die met hun handen maken wat er niet goed uit ziet, vreemd klinkt of raar aanvoelt.
De eerste keer weer rijden is een geweldige ervaring. Zodra ik op mijn Ducati zit verandert mijn hele ‘zijn’. Daar helpt de outfit ook aan mee. Ik ben er van overtuigd dat ik beter rijd met motorpak. Het aantrekken is een opwarmer van de zintuigen die op vol vermogen moeten gaan presteren.
Enfin. Ik was op een mooie dag naar Utrecht gereden. Met de motor is dat max 50 minuten vanuit Dordrecht. Ook in de spits. Een augmented reality man-machine game met maar een leven. Volledige focus op de omgeving, vooruit kijkend, zoekend naar aanleidingen voor verandering. Rekening houdend en met respect voor de ander. Want niet iedereen is zo gefocust als ik en houdt rekening met de acceleratie van een motor. Opeens ben ik er.
Ik weet zeker dat in een niet al te verre toekomst motorrijden verboden wordt. Dan kijkt men terug en vraagt zich verbijsterd af dat dat mocht. Zittend op een motor met 130 km/uur over de snelweg. Je mocht zelfs iemand achterop nemen.
Tot die tijd geniet ik weer met volle teugen van mijn Italiaanse tweewieler.
Ik verheugde me dan ook om aan het eind van de dag van Utrecht naar Dordrecht te rijden. Ik liep naar mijn motor die op zijn zijstandaard op de parkeerplaats achter HKU stond. Pakte met mijn linkerhand het stuur vast en zwaaide mijn rechter been over de motor heen en ging zitten. Met mijn linkervoet tikte ik de standaard in, zette mijn helm op, deed mijn handschoenen aan en deed de sleutel in het contact. Draaide de sleutel twee tikken naar rechts, schoof de choke uit, zette hem in zijn vrij en startte. Zonder het gas aan te raken, leerde ik van Ruud. Vervolgens duwde ik met mijn linkervoet de versnelling in zijn 1 en reed zachtjes weg, licht naar links sturend. Een harde klap en flinke duw van links en ik wist het meteen. Mijn standaard. Ik had hem terug getikt maar dat had ik niet gecontroleerd. Ik was te gretig, te graag wilde ik rijden.
Ik schrok me kapot en baalde van mezelf. Dit was onnodig en ik realiseerde me dat ik geluk had gehad. Als ik met standaard uit eerst naar rechts had gestuurd, snelheid had gemaakt en dan naar links gestuurd had……….ik wil er niet aan denken. Ik had echt geluk gehad. Wat een eikel was ik. Levensgevaarlijk. Een ongeluk zit in zo’n klein hoekje. Dit soort stommiteiten lopen soms dodelijk af.
Enfin. Ik keek of alles nog werkte. Ik kon schakelen, remmen en sturen en het leek OK. Totdat ik op de snelweg belandde en ik terug moest schakelen. Dat lukte niet. Rollend met de koppeling in en versnelling in zijn 5 probeerde ik terug te schakelen. Dat ging niet . Mijn snelheid nam af en in zijn 5 met 20km/u gas geven vindt een Ducati niet fijn. Het lukte toch om met lage snelheid te blijven rijden en ik vond een manier om te schakelen. Eerst een beetje omhoog duwen en dan met een tik naar beneden. Ik legde toen nog niet de link met de standaard omdat ik daarvoor gewoon had kunnen schakelen. Toen even later ook mijn toerenteller uitviel werd het eng. Wat was er aan de hand? Ik was bang dat er iets ernstig mis was.
Op de P zag ik wat er was gebeurd. Door de klap was ook het stangetje van de versnelling gebogen. Nu ik dat wist, bedacht ik een nog beter schakelalternatief . Veilig kwam ik thuis. Ik klapte mijn standaard uit en liet de motor naar links zakken. En op het punt waar hij normaal tot stilstand komt, was er nog zeker 10 centimeter te gaan voordat de standaard de grond zou raken. Ik was blij dat ik het zo rustig aan had gedaan anders was de motor ook nog gevallen. Weer zittend op de motor opende ik de deur van het binnenterrein en reed naar mijn stalling. Onderweg zoekend naar een steen als steun, die ik snel vond en net van de grond kon pakken in mijn strakke leren pak. Wat een gedoe.
Ik belde meteen Ruud en kon de dag erna terecht. Maar daar kwam van alles tussen.
Een drukke week verder belde gisteren mijn goede vriend Arie. Arie is handig met staal, aluminium en maakt oa heel speciale precisie onderdelen voor de scheepvaart en vliegtuig industrie. Echt waanzinnig. Arie heeft niet alleen een geweldig technisch inzicht, veel ervaring en een geweldig netwerk, Arie is ook een estheet. Hij maakt het niet alleen werkend, het werkt ook nog eens mooi, en ziet er ook nog eens prachtig uit. Zo liet hij me vandaag de tassen zien die hij op zijn Ducati had gemonteerd. Ongelooflijk. Slim, sterk, makkelijk en stijlvol. Arie is een stijlvolle vakman en vandaag mocht ik meekijken hoe Arie mijn standaard ging maken. Arie keek, nam maten, probeerde, boorde gaten, sleep randen, soldeerde, zaagde en fikste het op een manier en met een snelheid waar mijn ‘makershart’ sneller van ging kloppen. Arie is een vakman en een vriend waar ik nog een hoop van leren kan.
Hier het stuk dat afgebroken was.
Arie zei dat ik geluk had gehad. Dat mijn carter niet gescheurd was.
Ik heb geluk gehad.
En ben gelukkig met Arie.
Dank je wel Arie.
Invoelbaar akelig om met het eind akkefietje te beginnen. Gisteren zag ik een Ducatie rijden en ging mijn hart sneller kloppen, in mijn verbeelding ervoer ik alle stadia waarvan jij er hierboven flink veel flink goed beschrijft. Ik knikte mezelf ook in mijn verbeelding eens troostend toe omdat ik al jaren niet meer rij en mijn laatste motor ook al weer heel lang voor ene vriendenprijsje aan een goed evriend verkocht is. Een era afgelsoten gewoon omdat ik niet voorzichtig genoegrij/kan rijden, de waarheid kigt in het midden, en een vierwieler of openbaar vervoer dan over het algemeen wat veiliger is dan een tweewieler. Maar ik mis het wel, al parkeer ik dat zo goed dat ik er alleen in de lente echt last van heb en daarna goed kan genieten van wie ik zie rijden. In een auto gezeten nog steeds de handopsteek impuls in mijn rechter voelend als etcetera.
Boyfriend en ik gingen ooit in la douce France onderuit, op een motor en hij reedt. Onze wonden waren oppervlakkig gelukkig en die van bweemie ook, haar cilinder was wel opengeschraapt –
Het waren toen al tijden van vrouwen met magische handtassen waar ik een rol leucoplast uit toverde, en we hebben het gat dichtgeplakt en zijn heel rustig naar huis getuft (want het was een nationale feestdag en alles was dicht én ja, zó niet Zen, moesten we echt aan het einde van die dag thuis zijn.
Ik voorover gebogen om de pleister in de gaten te houden die om de zoveel tientallen kilometers ververst moest worden want door de hitte van de cilinderinhoud hard geworden dan dreigde te knappen of te scheuren. Maar dat ging behalve kramp in mijn nek, verder helemaal goed. Gelukkig was dat de laatste dag.
Want er was al een andere vakantie poging geweest, ook weer uit economische redenen voor één motor gekozen. Richting Portugal, hield hij er in zeer Zuidelijk Frankrijk erg mee op – ik weet de diagnose niet meer, vriend had er genoeg verstand van om het ermee ens te zijn dat de kosten en tijdsduur van de reparatie geen hoop gaven. Toen zijn we, met bweemie 500cc op de trein terug naar huis gereden – op de derde dag van onze vakantie..
Van die mijmeringen.
Ik ben superblij dat je ontsnapt bent, dat je reed hoe je reed, goed thuisgekomen bent. En ja ik denk ook dat motorrijden over enkele tientallen jaren alleen nog maar virtual reality kan. Geniet van je volgende ritten.
Cool, een Ducati
tjonge jonge wat een speelvauten – hij schoot weg voordat ik m kon corrigeren,
bummer
Gelukkig heb je geluk gehad!
Wat een geluk 🙂