25 juli 2016 schreef ik mijn laatste post. Ik dacht eerst een dag ‘even niet te bloggen in de vakantie’. Dat werd een week en uiteindelijk een maand. Nu is het welletjes geweest met dat niet bloggen. Het niet bloggen was, achteraf gezien, een mooi voorbeeld van loslaten. De afgelopen drie en half jaar schreef ik, bijna dagelijks, en tijdens mijn master kunst educatie gebruikte ik mijn blog zelfs als gedisciplineerde verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. Waar ik nieuwsgierig naar was? Naar het leven en werk van Piet Mondriaan. Geïnspireerd door ‘Jeff Koons. Conversations with Norman Rosenthal’ had ik ‘gesprekken’ met Piet Mondriaan. En waarom? Omdat deze dialoogvorm je ‘aan’ zet. Ik was heel nieuwsgierig naar het leven en werk van Jeff Koons en toen ik het boek las merkte ik op een gegeven moment dat als ik een vraag had gelezen van Rosenthal ik zelf, met de beperkte Koons Kennis die ik had, probeerde een antwoord te bedenken voordat ik ik het antwoord las. Het vraagteken zet de knop om en alles open. ‘Nothing lights up the brain like play’ zegt Stewart Brown in zijn geweldige TED talk. En Play definieer ik hier dan volgens Bernard Suits; een vrijwillige poging tot het overwinnen van een overbodig obstakel. Als je, zoals in mijn geval, vrijwillig nieuwsgierig bent naar Jeff Koons, dan is dat vraagteken aan het eind van de vraag van Rosenthal, de schakelaar van mijn nieuwsgierigheid die mijn creatief vermogen aanzet en mijn hersenen op gang brengt. Of zoals Brown zegt ‘oplicht’.
Na een maand niet bloggen, heb ik mezelf weer ‘aan’ gezet en ben ik nieuwsgierig naar waar mijn nieuwsgierigheid me gaat brengen. Als je het leuk vindt, neem je een abonnement op mijn dagelijkse verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. Tik dan rechts je email adres in. Dan ontvang je elke dag een verse verbeelding.
Goede reis.
Cor Noltee
EnCore! EnCore!
Verstuurd vanaf mijn iPhone
>
Hé die Cor welkom terug:-)
Welkom terug. 😉