Hand in hand kameraden.

Van de week verplaatste ik me in het lichaam van een vrouw. Als ik naar mezelf keek zag ik haar lichaam. Het was een installatie op het internationaal filmfestival in Rotterdam en we werden geinstrueerd om elkaars langzame bewegingen te volgen:

Op bovenstaand plaatje zag ik in de Oculus Rift dus haar handen en zij die van mij. Een mooie oefening empathie waar echter wel een bak techniek voor nodig was. Jane McGonigal, gamedesigner en schrijfster van een van mijn favoriete boeken “Reality is Broken” vertelde eergisteren in haar presentatie dat een wandeling met iemand een betere manier is om je in te leven in de ander dan tegenover elkaar aan tafel zitten. Al wandelend spiegelen je neuronen zich doordat je  automatisch probeert naast elkaar te blijven lopen. Anderhalve week geleden gaf ik een tweedaagse Design Thinking workshop aan een groep internationale master studenten strategic design  in Milaan en een van de oefeningen die ik met ze deed was twee aan twee, hand in hand een wandeling rondom het universiteitsgebouw maken. Ik liep zelf ook mee hand in hand mee met een jongedame uit Taiwan en even later met een jongeman uit Italië. 

Even later maakte ik me los en liep van achteruit aan een kant naar voren waarbij ik een prikkelende vraag liet stellen of een verrassende uitspraak liet doen. Zoals

“Vertel hem een geheim dat bijna niemand weet.”

of

“Vraag haar wat ze absoluut niet lust?”

of

“Vertel hem wat je vroeger als kleuter het liefst speelde?”

Een hand in hand wandeling met een ‘vreemde’ is een uitstekende manier om met elkaar te connecten. Ongemakkelijk en onvergetelijk. Het verlaagt sociale drempels en laat de positieve emoties stromen. Een uitstekend begin van elke training.

Misschien moeten de Feyenoorders vandaag hand in hand met elkaar het veld op in de Arena en hand in hand een rondje om het veld wandelen. Hand in hand, kameraden. Hand in hand voor Feyenoord 1. Geen woorden maar daden. Leve Feyenoord 1.

Zet hem op Dirk!