Als je een lezing moet houden van 45 minuten en je daar zo snel mogelijk van af wilt zijn dan kun je hem het beste in razendsnel tempo voorlezen en van te voren tegen het ‘intellectuele’ publiek zeggen dat als het te snel gaat het publiek gerust de hand op mag steken zodat je weet dat je het wat langzamer aan moet doen.
Ik had na dit intro al direct de neiging mijn hand op te steken en te zwaaien naar Professor Claire Bishop die gisteren een lezing gaf in het Stedelijk in Amsterdam. In de aankondiging stond dat Bishop onderzoek doet naar de impact van nieuwe technologie op moderne kunst en amateurisme en ‘de-skilling’ in dans en performance art.
Inhoudelijk een niveautje te hoog voor meneer Noltee. Ik dacht dat ik inmiddels wat wist van performance art en mijn engels redelijk was.
Het contrast kon bijna niet groter met mijn daaraan voorafgaande bezoek aan Huis Sonneveld in Rotterdam. Het hypermoderne woonhuis van de familie Sonneveld is opgesteld voor het publiek en met behulp van de audiotour leerde ik veel over het huis, haar bewoners en het personeel. In 1920 gaf Albertus Sonneveld de architecten Brinkman en Van der Vlugt de opdracht een huis voor zijn familie te ontwerpen. De architecten waren geen onbekende voor Sonneveld aangezien zij ook de Van Nelle fabriek hadden ontworpen, waar Sonneveld een bliksem carrière had gemaakt van klerk tot directeur van de tabaksafdeling.
Het huis is een waar Gesamtkunstwerk waar design, technologie en de bijzondere kleurkeuze van Bart van der Leck prachtig samenkomen. Van der Leck is van grote invloed geweest op Piet Mondriaan. Met name in de tijd dat de twee in Blaricum woonden en veel met elkaar filosofeerden.
Ik leerde gisteren meer over de invloed van nieuwe technologie van Sonneveld dan van Bishop en dat komt vooral omdat ik in het kunstwerk liep en zelf mijn tempo kon bepalen om in het Nederlands te luisteren naar de bijzondere verhalen van de bewoners van Huis Sonneveld.
Ik ga graag nog een keer terug naar Huis Sonneveld. Ik heb namelijk lang niet alle verhalen gehoord. Bishop zou ik nog wel een keer willen terugluisteren. Zij had echter verboden dat haar lezing werd opgenomen. Dat feit deed haar naar eigen zegen een aantal uitspraken doen die ze, als het opgenomen was, nooit had gedaan. Die uitspraken gingen echter zo snel dat die bijna volledig aan mijn voorbij gingen en ik wel had kunnen blijven zwaaien naar Bishop.
Daaaaag Bishop.
Tot ziens Sonneveld.
Geef een reactie