Gisteren was ik voor het eerst van mijn leven op de Biënnale in Venetië. Ik zal eerst wat specifieker zijn. Ik was in Giardini waar o.a. het paviljoen van Nederland is. Ik bezocht de paviljoens van Nederland, Japan, CORea, Finland, Brazilië, Israel, Duitsland en Groot Brittanie. Ik maakte een langzaam rondje in een zweefmolen en liep in een donkere kunstmatige bloementuin. En wat ik er van vond? Laat ik vertellen wat me opviel. Zo weinig glimlachende mensen. Moderne kunst is blijkbaar een zeer serieuze zaak. Het ‘thema’ van de Biennale is “The world’s futures”. Nou dan blijf ik liever gewoon hier en nu. Moderne kunst is bloedserieus. Daar kan geen lachje van af. Gelukkig zijn daar altijd nog de Britten, vertegenwoordigd door Sarah Lucas. Werkelijk iedereen die ik in het Britse paviljoen zag, had een glimlach op zijn/haar gezicht. Waarschijnlijk was het voor menigeen ook tijd voor een sigaretje.
De manier waarop de sigaret in het gipsen afgietsel van Lucas is geplaatst had een soort uitroepteken effect, of was het een vraagteken? De nonchalante houding van het halve lichaam, leunend op de stoel is de typische houding van iemand die even een break neemt. Denkt van “Nu even niet!”. Maar ook vraagt “Wat vind je hier nu van?”
Lopend tussen de moderne kunst moest ik me regelmatig inhouden om mezelf niet door onbegrip de vraag te stellen “Wat is dit?” Mijn glimlach werd steeds groter toen ik mezelf afvroeg:
- Wat gebeurt hier?
- Waar zie je dat aan?
- Wat zou er nog meer kunnen gebeuren?
Het is dag twee van de Biennale. Het wordt Arsenale. Ben benieuwd wat daar gebeurt.
Ik ben jaloers Cor; mooi reisje venetie! Is het nu wel of niet de moeite die Biennale??
Banale Biënnale…. Mooi! Ben benieuwd hoe je de tweede dag vond.
Vond het in elk geval inspirerend je te ontmoeten. Het heeft me aan het denken gezet hoe je vertelde kunst te bekijken en beoordelen. Grappig. De vraag “wat gebeurt hier?” heeft mij in elk geval al weer anders doen kijken op mijn laatste dag. Dank daar voor! Vrolijk glimlachende groet