Deze week bestaat uit een experiment om een ‘logisch’ verhaal te schrijven gebaseerd op fragmenten uit mijn dromen. Elke dag vul ik het verhaal aan op basis van een fragment uit een droom van de nacht ervoor. Wie weet droom ik op een gegeven moment een bestseller en word ik slapend rijk. Keep dreaming Cor. Vandaag de laatste dag.
“De enige manier om snel contact met hem te krijgen is gewoon bij hem binnen lopen en hem overvallen met het idee”, zei Maarten.
15 minuten later zag ik hem als eerste de vergaderruimte uit komen. Strak in een grijs perfect zittend pak met lichtbruine slangenleder puntige laarzen. Met zijn halflange, grijze haar en donkere dikke wenkbrauwen leek hij de jongere broer van Jeff Bridges.
Hij groette Maarten, negeerde mij en liep door naar de parkeergarage die volstond met auto’s boven de ton. Ik gokte op de witte Porsche Cayenne met titanium velgen. Good guess. Een paar seconden later knipperde en piepte de lage 4 deurs sportwagen en duwde Maarten me naar voren om plaats te nemen op de passagiersstoel.
Sommige noemen het een elevatorpitch dit was de mijne. Hij startte de Porsche met een druk op de startknop en reed soepel achteruit de parkeerplek uit. Hij opende alle ramen en zei “De beste plek om van het geluid te genieten is in een parkeergarage en liet langzaam en beheerst het toerental van de 8 cilinder oplopen. “Bij 6200 toeren wordt het een beest, is het geen machine meer maar een roofdier,” en liet de koppeling los en pakte met zijn andere hand zijn iPhone 9 om de beller te beantwoorden met een kort “over 40 minuten.”
Ik wist dat ik hem moest raken met iets waardevols voor hem en kennis van mij en zei, wijzend op zijn iPhone 9 “handig die nieuwe 9 met automatische iCloud synchronisatie. Hij keek me voor het eerst aan en lichte daarbij zijn linker wenkbrauw op. “En wat zou ik daar ik godsnaam mee willen”, was zijn antwoord. “Ik gebruik het voor het automatisch visualiseren van mijn spraaknotities die ik maak in de auto of in de trein. Het houdt mijn hoofd leeg en mijn ideeën file vol en gerangschikt op keyword.”
Ik zag hem zijn linkerwenkbrauw verder optrekken en hield verder mijn mond. Ik keek voorzichtig naar Maarten achter me die me een knipoog gaf.
“Vertel!” zei Peter.
“Vertellen?” antwoordde ik, “Ik kan het beter direct installeren zodat je het uit kunt proberen.” Zonder me aan te kijken gaf hij me zijn telefoon die hij met zijn vingerafdruk van screenlock afhaalde.
“Zet ons zo maar op Centraal af Peter” zei Maarten.
“Ben je gek? Jullie gaan mee. Ik heb zo een afspraak met het opleidingshoofd van Defensie die ons gevraagd heeft om een oplossing te bedenken voor de dramatische dropout aantallen van de eerstejaars aspirant militairen. Ik kan jullie technische kennis goed gebruiken. Die nerd praat altijd compleet onbegrijpelijke taal. Net als die idioot hier naast me.” Peter keek me glimlachend aan en ik gaf hem zijn iPhone terug en liet hem zien op welke icoontje hij moest drukken op de ideeenapp te starten.”
“Top! Bedankt gek.”
“Laat me weten wat er beter kan, zei ik.”
“You bet.”
“Wat jullie wel even moeten weten is dat we al vanaf het begin van het schooljaar een mol op de opleiding hebben zitten die elke week verslag uitbrengt over het reilen en zeilen van de opleiding. Over de docenten, de leerlingen en de organisatie. Het is een echte puinhoop. Het lijkt wel echt oorlog daar. En het hilarische is het contrast tussen de verkooppraatjes van het opleidingshoofd en de het verslag van onze mol. Die man zit op een handgranaat en ik heb de pin om mijn vinger.”
Toen we in de presentatieruimte zaten met het opleidingshoofd, de projectmanager en een assistente stelde Peter ons voor als “lid van het team”, pakte de HDMI kabel, stopte die in zijn Macbook Pro en startte zonder introductie een filmpje. Het was gefilmd van achterin een klaslokaal waar een man of 20 en 3 meiden allemaal van rond de 20 in de schoolbanken zaten. Het leek of het candid gefilmd was. De leraar werd direct herkend als collega van de drie aan de andere kant van de vergadertafel die zichtbaar nieuwsgierig waren naar wat er te gebeuren stond. Peter had ons natuurlijk verteld van de mol op de opleiding dus ook Maarten en ik zaten met aandacht te kijken. De tot leraar gebombardeerde sergeant had het duidelijk moeilijk om de aandacht te trekken bij de jongelui. De opengeslagen laptops van de leerlingen zagen blauw van Facebook en niet van Defensieblauw. Er ontstond een duidelijk voelbare, ongemakkelijke situatie en aan de overkant van de tafel werd gefronst en onrustig heen en weer bewogen. Ik moest mezelf dwingen om naar het scherm te blijven kijken want als ik Maarten had aangekeken was ik waarschijnlijk in lachen uitgebarsten. Vanuit mijn ooghoek zag ik Maarten ook strak naar het scherm kijken en rechts naast me had Peter zijn blik stoïcijns op de collega’s van de stuntelende en hakkelende sergeant op het scherm gericht. Het duurde al zeker een minuut of vier en ik vroeg me af wanneer Peter de pin uit de granaat zou trekken om ons allemaal uit ons leiden te verlossen. En toen gebeurde het. De sergeant liet zijn pen vallen en vroeg een van de leerlingen hem op te rapen. Het was duidelijk geen vraag maar een bevel. De jonger stond op, pakte de pen van de grond en gaf hem aan de sergeant. Net voordat de jongen zich omdraaide om weer te gaan zitten liet de sergeant de pen weer vallen en vroeg hem wederom de pen op te rapen. Er werd gegniffeld in de klas en de jongen twijfelde zichtbaar maar pakte toch de pen en gaf hem weer aan de sergeant. De twee stonden nu op nog geen 50 centimeter tegenover elkaar en de sergeant liet de pen direct op de grond vallen. De leerling keek de sergeant aan en bleef staan. Peter pausseerde het beeld en schoot met zijnDit is Design Thinking by Doing Vakantie Verhaal nummer 840/1.111rechterwijsvinger zijn Mont Blanc vulpen schuin naar de overkant. Net voordat de pen van de tafel viel pakte het afdelingshoofd de pen en Peter een geheimhoudingscontract. “Wij gaan een game maken en jij gaat die sergeant ontslaan”, zei Peter.
“Ontslaan?” Dacht ik. Die sergeant moeten ze opruimen. En wie zouden dat het liefst doen? Juist, de studenten. Ik moest denken aan het spel dat ik ooit in San Francisco had gespeeld. Het was ontwikkeld door Jane Mcgonigal en heette Cruel to be Kind. De bedoeling van het spel was dat je als team zoveel mogelijk complimenten moest geven aan mensen in een vooraf bepaald gebied zonder dat een ander team dat ziet en zonder dat de ontvanger van het compliment in de gaten heeft dat het om een spel gaat. Het team dat de meeste complimenten heeft weggegeven is de winnaar.
Als we de groep studenten nu eens zouden verdelen in 4 groepen van 5 of 6 leerlingen die elk een terroristische beweging vormen en als taak hebben een van de docenten te ontvoeren . De docenten weten echter niet wie er van hen op de “Hit List” staat. Voorwaarden is verder dat de studenten onzichtbaar moeten opereren. Ze mogen niet door de docenten of collega terreur studenten worden gespot. Je kunt als student punten verdienen als je een student uit een andere groep fotografeert en extra punten als je aangeeft in welke groep deze student zit. Je verliest als student punten als je wordt gefotografeerd door een docent of door een student uit een andere groep. Dit levert ook strafpunten op voor de groep waar je onderdeel van bent.
Briljant, dacht ik. Maar gaat ie tekenen?
Peter draaide naar me toe en fluisterde “Als ie niet tekent maak ik hem persoonlijk af.”
Het opleidingshoofd gaf de Mont Blanc zonder te tekenen terug aan Peter en zei “Bedankt.” Peter’s uitdrukking toonde voor het eerst een licht teken van twijfel, of was dat mijn eigen onzekerheid die ik op zijn gezicht projecteerde.
“Mijn vader heeft me ooit geleerd nooit je vulpen uit te lenen. Die gaat namelijk naar je hand staan. Dat zou jij toch moeten weten Peter.”
Peter lachte en antwoordde: “Maar ik schrijf ook nooit met die vulpen. Ik heb mijn eigen Mont Blanc. Ooit van mijn vader gekregen.”
Het afdelingshoofd glimlachte en pakte uit zijn binnenzak een pen en tekende de geheimhoudingsverklaring. Alle ogen waren op Peter gericht en ik was benieuwd naar wat hij zou gaan vertellen over de game die hij zoëven had geopperd.
De minuut stilte leek oneindig en net voordat Peter iets wilde zeggen, zei ik:
“Die leerlingen hebben gemiddeld zo’n 10.000 gegamed, zijn gewend aan snelle feedback systemen, bedenken zelf samenwerking strategieën, willen niets liever dan keihard werken aan een gemeenschappelijk doel en jij zet zo’n saaie lul voor de klas die zielige machtspelletjes speelt. Als je die gasten iets wilt leren zal je ze moeten betrekken in een episch verhaal. Het beste verhaal dat ze ooit beleefd hebben. Ik telde hardop tot drie en zei: “Weten jullie dat er in de afgelopen drie seconden 600 vijanden gedood zijn door het grootste leger ter wereld?”
“Mag het hier wat donkerder?” Ik pakte mijn MacBook Air en mijn Picoprojectortje en richtte op het projectiescherm waar nog steeds het videobeeld van Peter’s film gepauzeerd stond. “Kan dat even weg, ik wil jullie iets laten zien.” De assistent pakte de afstandsbediening en zette de projector uit. Ik zette de mijne aan en projecteerde het inmiddels opgestartte spel op het scherm. Uit mijn tas haalde ik drie 3d brilletjes en gaf die aan de overkant. “En stop deze in je oren, ze zijn draadloos en ook 3d.” Ik gaf Maarten een por en nispelde “foto”.
“Dit spel is een prototype en gemaakt voor het Amerikaanse leger. Het is geheim en ik ben betatester. Daarom moesten jullie die geheimhoudingsverklaring tekenen. Het spel is ontwikkeld in samenwerking met Apple, Google, en Bubba de zoon van “American Sniper” Chris Kyle.
Wereldwijd spelen en mede ontwikkelen de beste online gamers het spel. Daarvan is 50% beroepsmilitair. Samen met nog 6 anderen uit Iran, Australië, Italië, Canada, Duitsland, Japan en China ben ik chief game design. Als jullie even je ogen dicht doen, kun je eerst het geluid goed beleven. Ik maak even een afspraak op ons virtuele kantoor waar ik naar toe vlieg met mijn chopperplane van Tesla. 10% van de winst van Tesla stopt Elon Musk in de ontwikkeling van deze game. Alle voertuigen in de game zijn ontwikkeld door het team van Tesla. Ready. Fasten your seatbelts.”
Met een grote glimlach keek ik links en rechts van me en gaf Maarten en Peter een 3D brilletje en 3d oortjes. Op het scherm opende een liftdeur. Ik pakte de twee Datagloves uit mijn tas trok ze aan en drukte op “rooftop” in de lift. Een lichte, steeds hoger wordende zoemtoon begeleidde de naar boven schietende lichtjes. “Rooftop” klonk er en de liftdeur schoof open. “Tering!” klonk er rechts van mij en kort daarop links een keelachtige klank die leek te komen van een Japanse summoworstelaar die net zijn veel grotere tegenstander op de mat ziet verschijnen.
Door de liftdeur was de rand van het ronde platvorm zichtbaar. De lift had me naar een langzaam ronddraaiend platvorm gebracht van zo’n 10 meter doorsnede waarbij de lift zich precies in het midden bevond. Door de lichte draaiing was het landschap goed zichtbaar. Het bestond uit rijen militairen zover het oog rijkte. Het leek wel een militaire parade van robots waarvan de stroom uitstond. Geen gebouwen alleen maar rijen figuren. Allemaal precies even groot. Bij elke nieuwe game bekruipt me een beklemmend gevoel vergelijkbaar met het gevoel als je in de woestijn bent of op zee met niets anders dan zand of water.
“We zijn op Blone. Een planeet zo groot als onze aarde en bevinden on precies op de plek waar ik geboren ben. Blond komt van Blood Clone en dat is wat je ziet Bloodclones. Bloodclones zijn mensmachines gebaseerd op je DNA. Vroeger maakte je in games een profiel aan. In deze game wordt jouw Bloodclone samen gesteld op basis van een druppel bloed die je bij aanmelding af moet staan. De game engine maakt een unieke Bloodclone die beste versie van jezelf is. Zo ontstaan er allemaal verschillende profielen die in tweetallen aan elkaar gekoppeld worden. De tweetallen zijn elkaars uiterste en werken in een team van 8 samen in missies.”
Langzaam veranderde het perspectief. Het platvorm zakte langzaam tot op de bodem en kwam tot stilstand in een cirkel van 8 Bloodclones. Een Morgan Freeman achtige stem vulde de ruimte alsof we vanuit de hemel werden toegesproken:
“From now on you need never await temporal attestation to your thought. You think the truth. You do not have the right to eliminate yourself. You do not belong to you. You belong to Blone. Your significance will remain forever obscure to you, but you may assume that you are fulfilling your role if you apply yourself to converting your experiences to the highest advantage of others.”
“Het spel is gebouwd rondom het gedachtegoed van Buckminster Fuller”, legde ik uit. “Het spel is een experiment om te ontdekken wat een individu kan bijdragen aan een betere wereld en mensheid.”
Toen stapte een van de Bloodclones naar voren en vulde het beeld. In de glazen van de bril zag je mijn gezicht.
To not be continued.
Geef een reactie