Afgelopen week stond in het kader van mijn leukste en leerzaamste meerdaagse schoolexperiment tot nu toe; UNSCHOOL. Tijdens UNSCHOOL leerde we een aantal ingesleten patronen af, althans, deden daar een poging toe. We liepen hand in hand door de binnenstad van Utrecht, bouwden een nieuwe school met ons favoriete speelgoed van de kleuterschool, leerde af om met ons hoofd te schrijven, leerden dat Popocatépetl niet in Canada ligt maar in Mexico Mexico Mexico en we aten de restjes van een lunch van twee dagen oud in de zon op de grootste dakakker van Europa. De ‘docenten’ van UNSCHOOL waren gebriefd met de volgende uitdaging:
“Je bent directeur van UNSCHOOL. Wat ga je ze afleren?”
Ik wist niet wat ons te wachten stond en had mezelf de opdracht gegeven de rest van het programma niet iets te doen wat ik al eerder had gedaan. En daarin zit hem de kracht. Jezelf uitdagen iets te doen wat je nog nooit gedaan hebt. Het maakt dat je nieuwsgierig wordt en een beetje bang. Je weet namelijk niet of het gaat lukken. En die kwetsbaarheid, dat durven, zorgt voor een natuurlijke connectie met de leerlingen. Zij weten niet wat er gaat gebeuren maar jij ook niet. En als je dat allebei los durft te laten en je laat gaan, ontstaan er prachtige dingen. Je leert meer als je loslaat. Het brengt je denken verder als je niet weet wat er te gebeuren staat maar gewoon mee doet en LAAT GAAN
UNSCHOOL is een vrijwillige, permanente poging tot het overwinnen van overbodige obstakels.
Afgelopen vrijdagavond laat ontving ik via Whatsapp een foto van 5 UNSCHOOLers. De foto was genomen op het station in Antwerpen:
“Zonder jouw seminar zouden wij noooooit met dit groepje naar Antwerpen zijn geweest. Op Rotterdam Centraal wilden we elkaar gedag zeggen…….”
Doen brengt het denken verder.
Niet weten wat je gaat doen nog verder.
Ben benieuwd waar mijn Birckenstocks en zwevend tapijt me deze week brengen. Misschien wel naar Mexico?
Ga je mee?
“
Terug naar de eenvoud en los van het systeem. Wat een opbrengst.