Wat zou jij doen als je een dagelijks blog bijhoudt en de wekker een uur vroeger zet en vervolgens in plaats van 1 keer 3 keer op snooze drukt omdat je werkelijk geen idee hebt waar je over wil gaan schrijven. Je hoopt dat de inspiratie komt terwijl je je koffie zet of dat ‘het’ dan toch komt op het moment dat je je laptop open doet. Zoiets:
Maar ook na de slurp komt er niets.
Je overweegt zelfs een keer niet te schrijven. Iets wat Kabouter (je interne saboteur) heftig aanmoedigt. Je vervalt in een staar houding met maar een gedachte; dit word niks. En die uitspraak in je hoofd maakt iets los. Het is een soort van acceptatie van de situatie. Het wordt niks is de ingang tot iets. En nu ik iets type hebt ik iets.
Als je jezelf framed in ‘Niks’ is het niks en wordt het niks. Zit je vast in een box. Maar als je accepteert dat het niks is hang je als het ware boven jezelf en bekijk je de situatie. Je ziet jezelf vast zitten in die box. En wat je van binnenuit niet ziet kun je van bovenaf wel zien.
Mijn escape strategie voor ‘vast’ zitten is accepteren dat ik vast zit en niet blijven denken dat ik vast zit. Die acceptatie heb ik nu opgeschreven en bevrijdt mij van mijn blokkade. Ik denk niet meer maar ben wat gaan doen. Van denken is nog nooit iemand een meter verder gekomen. Je begrijpt dat ik ook niet in telekinese geloof. “Doen brengt het denken verder.” Als ik die zin ergens anders gelezen zou hebben zou ik daar heel enthousiast van worden;
DOEN BRENGT HET DENKEN VERDER.
Ik zou nu misschien moeten stoppen met schrijven maar ben inmiddels aardig geïnspireerd. Daar zag het een uur geleden niet naar uit. Ik drukte nog een keer op snooze en nog een keer. Nu schrijf ik gewoon weer verder en verder……en verder.
DOEN BRENGT HET DENKEN VERDER.
Het doet me denken aan de situatie van gisteren. Ik liep met helm nog op richting de uitgang van de parkeergarage toen ik daar een collega tegenkwam. Hij vroeg of ik altijd met mijn leren motorpak reed. Ik vertelde hem dat ik dat in ieder geval altijd deed als ik de snelweg opging. En niet alleen voor de bescherming maar ook vanwege het feit dat ik me een betere motorrijder voel. Wat hij zag als gedoe, zie ik als de voorbereiding voor een reis vol aandacht. Het kost tijd en aandacht om je leren broek, jas, laarzen, bivakmuts en handschoenen aan te trekken maar het resultaat is dat ik mezelf frame. Ik ga niet op een motor rijden, ik word een motorrijder. Mijn leren outfit verbindt mij aan het staal, het carbon en het polyester van mijn motor. Door dat te doen breng ik mijn denken verder. In een soort van trance met mijn blik op oneindig ontwijk ik vrijwillig overbodige obstakels.
DOEN BRENGT HET DENKEN VERDER.
en SPEL BRENGT MIJN DOEN VEILIG VERDER.
Mag ik zeggen dat ik me hier geweldig heb uitgeschreven?
Ja dat mag.
Cor, je hebt je hier geweldig uitgeschreven.
Dankjewel Cor.
Graag geDAAN.
Cor, je hebt je hier geweldig uitgeschreven.
Eén van je beste posts ooit!
Dankjewel Cor!