Gisteren aten we in een klein vissersdorpje aan de Noord Spaanse kust. Met uitzicht op de haven met de vissersboten in het water en de vrouwen zittend op de kade de netten herstellend. Ze moeten de vis dan echt verpesten in de keuken wil het dan nog niet goed smaken. Maar de smaakbeleving werd nog meer vergroot door het feit dat de vis op de gril buiten werd gegrild. Deze werden in roosters op het vuur gelegd en zo live bereid. Gelukkig was de vis zo gaar want het water liep in mijn mond. Tot hiertoe nog niets gek aan dit tafereel. Totdat vanuit mijn linkerooghoek een van de koks aan kwam lopen met aan beide wijs en middelvingers twee enorme vissen. Menig hoofd op het terras volgde de kok met zijn vangst die vervolgens naast het vuur werd voorbereid om daarna direct gegrild te worden. Uit nader onderzoek bleek dat de kok ook een kortere en efficiëntere route kon lopen met de vis aan zijn handen. Maar dan was eea niet zichtbaar geweest voor de gasten. Nog efficiënter was geweest als de koeling waar de vis uit kwam in de buurt van de gril had gestaan. Nog makkelijker was eea gewoon in de keuken doen. Echter de vis zo verticaal voorbij zien komen, gaf de vis nog meer smaak. De hele bereiding van de vis was misschien niet de meest efficiënte manier om een vis te grillen maar zeker de mooiste, om dat woord nog maar eens te gebruiken. Mooi als in een belofte van geluk.
Goeie experience designer, die kok!
en weer een gelukkig moment 🙂