Geef jij wel eens aan bedelaars?
En aan de straatkrantverkoper?
Mensen die zeggen alles verloren te zijn en nog €0,50 tekort komen om met de laatste trein naar huis te kunnen?
Onbaatzuchtig geven. Simone schreef er van de week een mooie post over met een werkelijk geweldige oefening aan het eind.
Lees hem hier en doe het.
Ik ben niet van het zomaar geld geven aan een vreemde. Ik merk dat ik er iets voor terug wil. What’s in it for me. En mensen die vragen die worden overgeslagen. Ik zou bijvoorbeeld geld kunnen vragen voor het lezen van dit blog. Een jaarabonnement bijvoorbeeld. Maar het voelt als bedelen om geld te vragen voor iets wat ik toch al doe. Gek he. Nu ik dit type ben ik eigenlijk best nieuwsgierig wat jij er voor over zou hebben om elke dag mijn blog te kunnen lezen.
Maar daar hebben we het een andere keer over. Bij deze doe ik een belofte. De komende 447 posts blijven gratis. Bij 1.001 kijken zien we wel weer.
Enfin. Ik zit dus na te denken wat de voorwaarden zijn voor mijn onbaatzuchtig geefgedrag. En een van de belangrijkste redenen is dat ik zelf lekker in mijn vel zit. Een andere is dat ik positief geraakt moet worden en een derde dat ik de tijd heb, lees, het de moeite waard vind.
Gisterenochtend op Utrecht Centraal gaf ik al mijn kleingeld aan een cello speler die op een bank zat te spelen. Ik zat lekker in mijn vel, was geraakt door de mooie muziek en had, of beter, nam de tijd om even te genieten van het prachtige geluid van de cello. Ik filmde de mensen die voorbij liepen.
Het doet me denken aan het experiment van Washington Post collumnist Gene Weingarten. Hierin speelt de wereldberoemde vioolspeler Joshua Bell met een baseball pet een prachtig stuk in een Washington metrostation. Het experiment vond plaats op 12 januari 2007 en werd gefilmd met een verborgen camera. Van de 1.097 mensen die voorbij liepen stopten er slechts 7 om te luisteren en een persoon herkende hem. Gedurende de bijna 45 minuten durende voorstelling ontving Bell $32.17 van 27 voorbijgangers (exclusief de $20 die hij van de persoon kreeg die hem had herkend). Drie dagen ervoor had Bell heel wat meer verdiend met hetzelfde repertoire tijdens een ‘officieel’ concert. Gene Weingarten won de 2008 Pulitzer Prize for Feature Writing met zijn artikel over het experiment. Bekijk de video hier.
Er is ook een documentaire gemaakt over het fenomeen Busk:
“To play music or otherwise perform for voluntary donations in the street or subways”
<p><a href=”http://vimeo.com/85779611″>Find your Way: a Busker’s Documentary [OFFICIAL TRAILER]</a> from <a href=”http://vimeo.com/briannunes”>Brian Nunes</a> on <a href=”https://vimeo.com”>Vimeo</a>.</p>Hoe zit het met jouw vooroordelen wat ‘goed’ is en herken je echte schoonheid nog wel?
Van de zomer waren we in Frankrijk ergens in een stad. Rouen, geloof ik. Er was een jongen bezig met bellen maken. Van die hele grote. De kinderen bleven staan en ik voelde me een beetje opgelaten. Hij zag er een beetje verlopen uit en ik had, kennelijk, een lange reeks vooroordelen in mijn hoofd.
Hij zag hun enthousiasme en maakte voor hen ook een bel. En toen liet hij het ze zelf doen. Eerst de een, toen de ander. We vonden het geweldig (en gaven hem flink wat euro’s!) maar hij vond het nog geweldiger. Hij pakte zijn ballonnen en ging dingen maken voor de jongens. Piratenzwaarden inclusief heupriemen voor de zwaarden. En een fiets van ballonnen. En nog een zwaard.
Het ging hem totaal niet om het geld. Of we hem wel of niet iets gaven had geen enkele invloed op wat hij deed.
Het ging hem om het plezier dat zij en dus hij er aan beleefden.
Hij bleek de wereld rond te reizen om bellen te blazen en ballonnen te blazen. Omdat hij het leuk vond.
Het was een inspirerende man vol levensvreugde. En ik had met al mijn vooroordelen zo aan hem voorbij kunnen lopen, als mijn kinderen niet vol plezier waren blijven staan.
Best wel en ja hoor 🙂
Onbaatzuchtig nemen is ook een hele kunst…
Vooroordelen, goed en/of fout. Ik probeer daar zoveel mogelijk uit te blijven en iedere moment te nemen zoals het is. Tuurlijk gaat me dat niet de gehele dag goed af. Toch word ik er steeds beter in en dat brengt verwondering met zich mee. Scheelt een hoop energie en maakt veel schoonheid zichtbaar.