Als je 280 eerstejaars studenten college moet geven en je wilt dat ze er met volle aandacht bij zijn dan zijn minstens twee dingen heel belangrijk.
1. Dat je een goed, inspirerend verhaal hebt.
2. Dat het publiek met aandacht naar je luistert.
Deel 1 heb ik zelf in de hand. Deel twee wordt een stuk lastiger. Zeker als je als spreker concurrentie hebt van al hun echte vrienden die ze via Whatsapp, Twitter, Instagram en Facebook om aandacht vragen. Zeker als 1 niet goed is gaat 2 niet gebeuren.
Gisteren begon ik mijn college met de vraag wie er op dat moment hun mobiel vast hadden. Zij mochten gaan staan. Er stonden zo’n 10 eerlijke studenten die van de 270 een hartelijk applaus kregen. Dat viel me erg mee. In mijn rondje vooraf was het me inderdaad opgevallen dat er maar weinig studenten met hun mobiel in de weer waren. Dat was dus goed nieuws. Vervolgens vertelde ik kort mijn verhaal over mijn bezoek aan het Prince concert. Een van de beste concerten ooit. Mede omdat hij had gevraagd of IEDEREEN zijn mobiel uit wilde zetten, geen foto’s te nemen en met volle aandacht bij het concert te zijn. Gelukkig waren er een paar studenten die er ook waren geweest en dat konden beamen. Ik schreef er trouwens een post over. Hier.
Ik vervolgde mijn verhaal dat als je Cavia op sterven lag en je een live stream met je webcam in zijn kooitje had om ‘bij hem te zijn’ als ie zijn laatste adem uit blies, je natuurlijk WEL je mobiel de gaten mocht houden. Op mijn vraag of mensen andere goede redenen hadden om hun mobiel vast en in de gaten te houden kwam een vinger. Zij had daarmee toestemming. De rest was akkoord met de regel.
Enfin. Zo twee uur later hadden drie docenten hun college gegeven en ging iedereen in groepje aan de slag.
Toen ik vervolgens in mijn pauze heerlijk in het gras liggend mijn mail checkte zag ik dat ik een nieuwe twitter volger had. Ik zal zijn naam even niet noemen. Hij weet over wie ik het heb. Gezien het tijdstip was ik benieuwd of het een HKU student was. En jawel dat was hij. Maar ik wist nog niet of het een HKU student was die net college van ons had gehad. Het tijdstip en de inhoud van de volgende tweet maakte mij namelijk extra nieuwsgierig:
‘Leuk dat #HBO maar ik wist niet dat colleges zo saai zijn…#school’
Ik liep vervolgens naar de groepsindeling en zocht op achternaam. En? Ja hoor het was een van de eerstejaars. Ik liep naar de cubicle waar hij met zijn team aan het werk was en vroeg hem of ik hem even iets onder vier ogen mocht vragen. Ik stelde me voor en vroeg hem wat hij van de colleges vond. ‘Leuk!’ zei hij. Toen ik hem vervolgens zijn tweet liet zien en hem vroeg waarom hij dat tweette antwoordde hij direct ‘Ja maar niet uw college hoor enne ik heb er ook geen hashtag HKU bij gezet’. Ik dacht nog dat ik het dan nog wel had kunnen waarderen. Toen ik hem vroeg of ie het tijdens het college had getweet, wat ik natuurlijk wist aangezien er een tijdstip bij zijn tweet staat, lachtte hij en zei ‘Busted’!
Zijn actie deed me denken aan een verhaal uit ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ van Cornelissen waarin ze een camping situatie beschrijft waarin een bangepoepert savonds in zijn tent ligt en roept:
‘Er zijn mensen die hier wel willen slapen’.
Stoer hoor.
2 Responses to “You are Busted. Dit is Design Thinking by Doing verhaal 516/1001.”