Een aantal jaar geleden liep ik bij Plato in Rotterdam binnen en hoorde heerlijke muziek. Ik kan een hele post wijden aan de beschrijving van wat ik hoorde en wat er door me heen ging maar ik moet straks weer om 9.00 in Utrecht zijn en ik wil met de Spider (jahaaaa in zijn 5 Elbert) nog even langs Starbucks in Meerkerk gaan. Waarom? Hierom. Omdat ze me daar kennen.
Enfin terug bij Plato. Ik liep naar de balie en vroeg wie die band was die ik hoorde. Mevrouw Plato zei me dat het Fink was en dat ze volgende week in Rotterdam optraden in Rotown. Zonder aarzeling kocht ik vier kaarten en de cd.
Een week later stond ik te genieten van een Live Fink. Meezingen met de nummers kon ik niet. Niet alleen omdat ik niet kan zingen maar met name omdat ik de muziek niet kende. En dat had met twee dingen te maken.
Ten eerste kende ik ze nog maar net en had ik niet echt veel tijd gehad naar de CD te luisteren.
Maar met name ’ten tweede’. Ik had de cd in een week tijd al twee keer weg gegeven. Gewoon aan vrienden omdat ik hem zo goed vond en ik graag kadootjes geef…..het liefst als mensen NIET jarig zijn.
Gelukkig verkochten ze ook CD’s na het concert wat ik natuurlijk deed. En met de cd in mijn hand zag ik de zanger aan de bar staan met een biertje in zijn hand. Ik twijfelde of ik dit verhaal aan hem zou vertellen. Kabouter vond het helemaal niet zo’n bijzonder verhaal maar ik ben blij dat ik Kabouter niet kon verstaan omdat de muziek zo hard stond. Met mijn net gekochte Fink CD stapte ik op de zanger af en vertelde het verhaal van de derde Fink CD. Mijn derde Fink Cd want ze hadden nog maar een plaat gemaakt.
Na mijn verhaal glimlachte hij, pakte de CD uit mijn handen en schreef er iets in.
‘Hey man don’t give this one away dude.’
I don’t fink so.
En waarom ik dit verhaal nu deel is eigenlijk om een hele andere reden. Ik heb deze bijzondere CD van Fink omdat ik hem zelf al twee keer had weggeven. WEG GE GEVEN. Dat is iets anders dan UIT LENEN. Vandaag ga ik iets teruggeven wat ik heb geleend. Wat ik al JAREN terug wilde geven….maar het er maar niet van kwam. Vandaag is de dag dat ik terug geef wat niet van mij is. Wie weet wat ik er voor terug krijg. Zei ik vandaag. OK. Niet morgen dus. Nee NU.
OK dan stap NU in de auto en stop The Best of Steve Miller in een envelop om die bij Kim door de brievenbus te gooien.
Eens kijken wat ze eerder vindt. Deze post of de CD.
ps
misschien krijg ik dan ook vandaag mijn ruim 30 jaar geleden uitgeleende plaat van Steve Miller terug.
en… dat gaan we toch nog wel horen dan??? 😉
Das toevallig, pas geleden door door een collega getipt over Fink