Ik dacht dat het fysiek zwaarste wat ik ooit gedaan had de Marmotte was. Op de fiets 5000 hoogtemeters op een een dag. Sinds de workshop van Wim Hof (The Iceman) gisteren is de Marmotte gedaald naar nummer twee. Het zwaarste wat ik ooit heb gedaan bracht me geen meter verder en zelfs een halve meter lager. Wim vroeg ons gister na een aantal ademhalingsoefeningen om te gaan staan. Benen uit elkaar. Iets verder dan schouderbreedte en gebogen. Alsof je met je benen wijd op een stoel zit. Om vervolgens licht van het ene been naar het andere been te bewegen. Na een minuut dacht ik al ‘OK ik snap het, ik voel het, zullen we nu stoppen.’ Op dat moment zei Wim dat we dit geen 5 minuten gingen volhouden, wat ik al onmogelijk achtte, geen 10 minuten maar 20 minuten.
Kabouter die op mijn linkerschouder keurig de oefening mee deed, viel flauw en ik dacht…..ik dacht eigenlijk niks meer. Ik voelde alleen de verzuring in mijn benen. Die werd niet erger en met de ademhalingstechniek van Wim zelfs draaglijk.
Wat ik absoluut onmogelijk achtte hield ik vol. Door aandacht en ademhaling.
Deze ervaring zorgt er straks voor dat ik de Gavia, Stelvio en de Mortirolo beter dan ooit op fiets. Met twee handen aan het stuur, stuur ik met mijn aandacht de zuurstof naar mijn bovenbenen.
Geen mond op mond beademing maar ‘Mind on Leg’ beademing.
Ik heb gisteren weer geleerd dat we veel meer kunnen dan we denken. Of eigenlijk dan we niet kunnen.
Ik kan nu Hoffen.
Dus pas maar op.
Stelvio Pas. Gavia Pas. Mortirolo Pas.
Wordt een koud kunstje.
Dat wordt appeltje eitje 😉