‘In the future everybody will be world famous for 15 minutes’, zei Andy Warhol. Andy kijkt me elke ochtend aan vanachter zijn donkere zonnebril op zijn altaar in het kaarslicht. Hij zit er altijd als ik op mijn Macbook Pro zit te schrijven.
Het is inmiddels 6 over half 6. Vandaag de wekker NOG een uur eerder gezet want ik moest nog een artikel schrijven. Ik werd er gisteren toen ik de trein uitstapte in Dordrecht aan herinnerd door de eindredacteur.
Hier onze whatsapp conversatie:
Mijn antwoord ‘Heel goed!’ was gelogen en ook weer niet. Ik had nog geen letter geschreven. Maar aan de andere kant was ik al vanaf 26 januari 2013 met het artikel bezig. Dat zal ik even uitleggen. Op zaterdag 26 januari 2013 werd ik wakker om 04.54. Maar dan ook echt wakker. Alsof ik door de bliksem geraakt was. En voor me zag ik een billboard met daarop de tekst ‘Ik ga een boek schrijven’.
Ja dacht ik, dat ga ik doen. Ik ga een boek schrijven. Echter resultaten uit het verleden zijn een garantie voor de toekomst. Ik was namelijk al een aantal keren begonnen met het schrijven van een boek. Enthousiast liet ik het eerste hoofdstuk dan altijd lezen aan een aantal intimi en vroeg ze wat ze er van vonden. Iedereen vond het ‘te gek’ of ‘goed’. Ik had ze natuurlijk beter kunnen vragen wat er niet goed aan was. Na 3 hoofdstukken vond ik het dan zelf niet goed genoeg meer en mijn saboteur (ik noem hem Kabouter) had er nooit wat aan gevonden. Ook nu ik naar het op het plafond geprojecteerde billboard lag te staren, zei hij dat ik geen schrijver was, lui was en dat dat boek er toch nooit zou komen. Jarenlang had ik naar hem geluisterd maar nu was ik er klaar mee. Ik pakte mijn kussen en drukte net zo lang op kabouter totdat zijn kleine beentjes niet meer spartelde en ik schrapte twee woorden op het billboard. De woorden ‘een’ en ‘boek’. Ik ging geen boek schrijven, ik ging SCHRIJVEN. Ik was verlost van mijn Kabouter en zat ook niet meer vast in de dwangbuis van het boekformat. Ik sprong uit bed en om 6.59 publiceerde ik mijn eerste post op zenoemenhetdesignthinking.wordpress.com
Ik besloot elke dag de wekker om 6.00 te zetten, een keer te snoozen en dan te schrijven. Ook in het weekend. Na een maand had ik 30 verhaaltjes geschreven en was Kabouter inmiddels weer uit de dood verrezen. Ik wist dat ie onsterfelijk was maar nu liet ie zich niet stikken. Ik moest wat bedenken om het vol te houden, het schrijven. Ik moest denken aan de woorden van Gretchen Rubin. ‘Hapiness is je goed en slecht voelen, maar voelen dat het klopt in een context van groei.’ Ik zag de pdf die ik elke week uploade op mijn slideshare pagina groeien en geloof me ik voelde me af en toe echt slecht zo sochtends vroeg. Maar een gevoel overheerste alles. Het klopte. Ik was een schrijver en ik schreef. Ik had alleen nog een doel nodig. Ik besloot een jaar lang elke dag te schrijven. Elke dag om 6.00 de wekker, een keer snooze, koffie , kaarsje aan en schrijven. Na een jaar printte ik alle verhalen uit en had ik een boek geschreven van bijna 1.400 pagina’s. Kabouter is er nog steeds stil van. Ik ook. Voor het eerst in mijn leven durf ik te zeggen dat ik een kunstenaar ben. Ik gebruik mijn nieuwsgierigheid en ‘verbeeld’ de verhalen op een gedisciplineerde en vasthoudende manier. Na 26 januari 2014 en 365 verhalen was ik even de weg kwijt. Het klopte niet meer. Niet schrijven. Ik miste het. Ik begon weer te schrijven op 1 maart maar het was anders. Ik miste het doel. De uitdaging. Vrijdag 14 maart werd ik om 01.10 wakker. Ik was bezig met een experiment. 24 uur bloggen. Alleen in een appartement tussen de klei in Zeeuws Vlaanderen. Toen ik op mijn telefoon keek en de tijd zag, zag ik mijn nieuwe doel 01.10 uur verdraaide ik tot 1.001
Duizend en een.
Ik had mijn nieuwe doel. Duizend en een verhalen. Ik ben Cor Noltee. Ik ben, weer, een kunstenaar.
Het is inmiddels 06.18. Negen minuten geleden belde ik de hoofdredacteur. Voice mail. Flight mode.
Ik ga hem nog maar eens bellen.
Weer voice mail. Zou zijn Kabouter hem vermoord hebben?
Geef een reactie