‘Empathie is een ander woord voor inlevingsvermogen, de kunde of vaardigheid om je in te leven in de gevoelens van anderen. Het woord empathie is afgeleid van het Griekse woord ἐμπάθεια (empatheia), of invoelen.
Het kunnen verplaatsen in anderen draagt bij tot het kunnen begrijpen van emoties van anderen en tot de communicatie met je medemens. Zonder empathie praat je langs elkaar heen of ontstaan er meningsverschillen. Empathie steunt ook op een goed ‘lezen’ of verstaan van verbale en non verbale communicatieboodschappen van anderen.’ (wikipedia)
En die verbale en non verbale communicatieboodschappen vind je niet op youtube of wikipedia. Die vind je ‘op straat’ of bij ‘bij de mensen thuis’. Veel van de meest succesvolle (en prijswinnende ideeen) die ik bedacht waren gebaseerd op kleine (non) verbale communicatieboodschappen. Een klein gebaar of een uitspraak. Een verpakte emotie die, als je haar uitkleedt, een eerste legoblokje voor je oplossing kan zijn.
Als Design Thinker moet je eerste op zoek naar die (l)egoblokjes. Zonder dat je daar nu iets van moet ‘vinden’. Je moet gewoon op zoek. Op ontdekking. Zonder oordeel en met open mind. En dat is niet altijd makkelijk. We vinden namelijk altijd iets en denken ook vaak de oplossing al te weten. Maar als je in staat bent dit los te laten en je op zoek gaat, zou je wel eens hele waardevolle egoblokjes kunnen vinden.
Een van de mooiste voorbeelden die ik ken, is van IDEO.
IDEO is een design buro uit Amerika en de oprichter David Kelley is mijn HELD.
Hierbij een voorbeeld waarbij een verpakte non verbale emotie de basis vormde voor een waardevolle design oplossing.
IDEO werd gevraagd om een handheld apparaat te ontwerpen die een verpleger met twee handen moest bedienen in de operatiekamer. Deze verpleger moest data invoeren van een patient die een 10 centimeter lange naald in hun ruggegraat kregen. De functies waren duidelijk. Ze konden zo aan de slag. Maar IDEO gaat altijd eerst op zoek naar egoblokjes. En toen ze de mensen in de operatiekamer observeerden vielen er een aantal dingen op. Een was echter zo opvallend dat het bepalend werd voor het uiteindelijke ontwerp. Ze zagen namelijk dat de verpleger die de data moest invoeren haar hand op de hand van de patient legde. Als teken van troost. Maar met één hand is het lastig data invoeren op een apparaat dat gemaakt is om met twee handen te bedienen. Dit kleine menselijke gebaar, deze non verbale emotie, werd het uitgangspunt voor het ontwerp. Geen ontwerp dat je met twee handen bedient, maar met één. Want met die andere wil je namelijk iemand op zijn/haar gemak stellen. Troosten. Als de ontwerpers van IDEO niet in de operatiekamer waren geweest en zonder oordeel en met frisse blik de situatie hadden bekeken, was dit waardevolle ontwerp er NOOIT gekomen.
Genezing door handoplegging.
Door IDEO.
IDEO
I DEO
IK GOD
Mooi! Ken je ook de filmpjes van soulpancake op YouTube? Die vind ik zelf erg inspirerend.
Mooi dat je vaak een voorbeeld inleidt met een definitie. Volgens mij kan ik deze goed gebruiken als voorbeeld van implementatie die wel lukt. Misschien wel de cruciale succesfactor. Bedankt Cor