Toen ik op de dag des heren in de Witte Dame in Eindhoven al het werk van de eindexamenstudenten van de Design Academy bekeek, werd ik staand bij een interessant werk aangesproken door een oudere dame. Ik schatte haar begin tachtig. In 2011 was de levensverwachting bij geboorte 79,2 jaar voor mannen en 82,9 jaar voor vrouwen. Ze had dus elk moment dood neer kunnen vallen. Gelukkig deed ze dat niet. En gezien haar vitale uitstraling was ze dat ook nog niet van plan. Ze vertelde me dat ze toch het liefst ‘in de grond gestopt wilde worden.’ Ze had het idee dat ze dan nog iets terug gaf aan de aarde. Of de aarde daar zo blij mee moest zijn vroeg ze me aankijkend en hardop lachend af. Maar niet in een kist. Het liefst in een mooie zak. ‘Ja zoiets.’ en ze wees op de katoenen zak op de grond. ‘Dat leek haar veel fijner dan zo opgesloten in een kist.’
Gelijk heeft ze. Wie wil er nu de rest van zijn dood in een kist liggen. Ook al is ie maar € 49,-
Nee. Mij mogen ze cremeren en mijn as stiekem mengen met het brood dat wordt gebakken en met de hand wordt gesneden en geserveerd op een Piet Hein Fake broodplankje.
Hard Cor Recycling.
Scheelt weer € 49 euro en een vaas.
Realfun.
Wat kostte dat plankje nou?
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Ben ik ook benieuwd naar. Ik ga het je vanmiddag ook nog eens vragen: Wat kost dat plankje? (heb nog 6 ongebrande plankjes thuis) tot ziens bij COracle.
Deze al gezien Cor? http://designthinkingbook.in/
Misschien tijd voor je eigen GELOOF. Ik noem het CORe Thinking. Doe er mee wat je wil…