handwerpen

Een op de vijf getrouwde stellen in de V.S. ontmoette elkaar online.

Hugo en ik hadden elkaar 46 jaar niet gezien.

Hugo ontmoette ik gisteren offline. In real life. Voor het eerst.

Ik moest naar Antwerpen toe om het geloven.

Hugo en ik zijn even oud.

Hugo’s vader en mijn vader zijn even oud.

Hugo en ik zijn gek op fietsen. Het fietsen en de fietsen.

Hugo en ik zijn GT fan.

Hugo en ik hebben allebei een horloge collectie maar dragen er geen.

Hugo en ik begonnen in 1996 voor ons zelf.

Hugo en ik kennen allebei Koen. De enige man die ik ken uit Hulst.

Hugo en ik zijn vrienden.

Hugo en ik wisten dat alleen nog niet.

Nu wel.

Hugo en ik zijn  incredibly close en ik schreeuw extremely loud:

Dankjewel Hugo.

Mijn dag begint en ik denk terug aan gisteren.

Jij was ‘nieuw’ in mijn leven.

Ik heb je uitgekookt tot één woord.

Dat ene woord dekt treffend de lading.

Het mooie is dat het ook allitereert:

Het woord is Hand.

Hand.

Hand van Handwerpen. Antwerpen.

Hugo ik geef je een hand in Antwerpen.

Bedankt.

ps.

Het uitkoken is niet mijn idee. Het is ook niet Hugo’s idee.  Hugo had het gelezen in een boek van Jonathan Safran Foer (extremely loud and incredibly close) en hij vertelde me dit gisteravond staand voor Fixerati (een fantastische fietsenzaak in Antwerpen)  en tegenover  een blaffende hond met een lampenkap om aan de overkant.