Toen ik in 1997 de CamCar bedacht, dacht ik echt ‘Dit is het. Dit wordt een klapper.’ De CamCar is een radiografisch bestuurbaar autootje met een kleuren camera erin. Met een zogenaamde Head Mounted Display op je hoofd, een videobril met twee kleine beeldschermpjes, heb je het live beeld vanuit het autootje. Dit geeft een waanzinnig snelheidsgevoel omdat het cameraatje zo laag bij de grond zit en de beeldhoek maar 110 graden is (in plaats van 185 in het echt). Ik schreef er al eerder over. Hier.
In 1997 bedacht en maakte ik met mijn bedrijfje Moreality de meest gekke en unieke installaties die we verhuurden aan bedrijven en evenementenburo’s. Met ons motto ‘alles kan’ als het maar uniek, hufterproof en door een standaard deur kan, produceerden we geweldige projecten. Groot voordeel was dat ik zelf helemaal niet technisch was en ik echt dacht dat alles mogelijk was. En hoe harder mensen zeiden dat sommige dingen niet konden, hoe harder ik ging proberen het wel voor elkaar te krijgen. Moreality was daarmee uniek en anders. Geen bedrijf in Nederland deed de dingen die wij deden.
Allemaal leuk en aardig maar als niemand je weet te vinden is het gauw afgelopen. We moesten aan Branding doen. Werken aan ons merk. We hadden iets unieks, dat hufterproof was en door een standaarddeur kon, alleen wist niemand het. We hadden een verhaal nodig wat we konden vertellen waar over gepraat zou worden, en men zou doorvertellen.
Terug naar de CamCar. Hoe konden we dat Branden? We begonnen met een naam voor het spel. VR Police. Het verhaal was dat er een auto was gestolen en dat jij deze moest klem rijden. Degene die dat het snelst deed, won. De attractie bestond uit een circuit van 6 bij 3 meter en een stuurunit met een zwaailicht erboven. Naast de race unit stonden twee kleine TV-tjes zodat het publiek kon zien wat de bestuurder in de Head Mounted Display zag. De gestolen auto werd bestuurd door een operator. We hadden persberichten naar verschillende media gestuurd maar we moesten nog een stunt bedenken om echt rumour around the brand te creëren.
Aangezien het een unieke attractie was en een unieke beleving, bedachten we dat we een open dag moesten organiseren. Seeing is believing. Doing is Buying. Bij een unieke attractie hoort een unieke uitnodiging. We gebruikten het waanzinnige snelheidsgevoel en het boef-politie aspect als uitgangspunt voor de uitnodiging. We hadden bepaald dat dit ‘gewoon’ een papieren mailing zou worden. Dan zouden we direct onze database, die zo zorgvuldig was opgezet door onze stagiaire kunnen gebruiken. So far so good. Nu alleen het idee nog.
Toen ik een paar dagen later met het idee kwam, was men daar helemaal niet enthousiast over. Ze vonden dat dat echt niet kon. Daar zouden we echt problemen mee krijgen. Ze raakten er niet over uitgesproken en maar met redenen komen om het toch vooral NIET te doen. Hoe harder ze tegenspartelden hoe harder ik geloofde in het idee.
En wat was het idee? De uitnodiging zou in de vorm van een beschikking zijn. Met als afzender het CBVR (het Centraal Bureau Virtual Reality). De beschikking was voor te hard rijden. Niet zo’n beetje maar 125 km te hard. Op de Maanlander in Amersfoort (ons adres). De datum was echter in de toekomst. De datum van de open dag. En de bekeuring was 3.500 gulden. De prijs voor een dag huur. We schreven een uitnodigingstekst die er op neer kwam dat als ze de beschikking in zouden komen leveren op de open dag deze zou komen te vervallen. We lieten de beschikking precies namaken. Precies hetzelfde papier, acceptgiro en envelop. Op donderdag gingen de uitnodigingen de deur uit en zouden dus op vrijdag, net voor het weekend, op de mat van ruim 300 evenementenburo’s liggen. Uiteraard waren ze allemaal persoonlijk. Debby, onze stagiair, had hard gewerkt om de database up to date te maken. Alles was superstrak geregeld. Toen we de volgende morgen op de zaak kwamen, lagen er al drie faxen op ons te wachten. Drie evenementen buro’s waren not amused. Ze deden nog geen zaken met ons en zouden dat in de toekomst ook nooit doen ook. Mooi dacht ik. Het werkt.
Debby was wat minder enthousiast. Zij moest namelijk iedereen gaan nabellen. Ik dacht, laten we dat maar over het weekend heen tillen. Dan kunnen ze de beschikking ook nog aan wat andere mensen laten zien. De week erna kregen we ook nog een telefoontje van het echte Centraal Justitieel Incassoburo. Een van de boze buro’s had de uitnodiging doorgestuurd. Of we wisten dat wat we hadden gedaan, verboden was. We zeiden dat we het NOOIT meer zouden doen. We hebben ze later natuurlijk niet gemeld dat we de mailing nog een aantal keer hebben gemaakt en verkocht aan een aantal buro’s die het zo’n goed idee vonden en zelf ook wilden gebruiken voor een mailing. Foei.
Maar de mooiste reactie was van de directeur van een evenementen burootje in Amsterdam. Debby had gevraagd of hij de beschikking had ontvangen, waarop hij antwoordde: ‘Jazeker. Dat was even schrikken maar heb hem direct betaald. Het hele bedrag. Alle vijfendertighonderd keiharde guldens. Is het nog niet binnen dan?’
Debby trok wit weg. Kon niets meer uitbrengen en na 33 lange seconden hoorde ik een een hard gelach aan de andere kant van de lijn.
Het was wel even schrikken.
Mooi verhaal… Ben nieuwsgierig. Bestaat de installatie nog?