Gisteren was vrijdag de dertiende. Op vrijdag de dertiende schrijf ik niet op dit blog. Dan ben ik heel voorzichtig. Ik kom de deur niet uit. Offline niet en online niet. Niet omdat ik bijgelovig ben maar omdat ik wilde zien of ik het wel kon ‘niet schrijven’. Tot voor kort was het mijn Kabouter die tegen me zei dat ik best kon blijven liggen, dat ik het toch niet vol ging houden een jaar lang elke dag bloggen. Gisteren was het anders. Nu zei mijn Kabouter dat ik uit bed moest om te schrijven. Dat ik het niet kon maken om NIET te schrijven. Zelfs mijn vrouw’s eerste woorden waren: ‘Ze wachten op je.’ Mijn hele ‘ZIJN’ moest schrijven maar ik heb het niet gedaan. Ik heb vrijdag de 13de gebruikt om te zien wat het voor MIJ betekent om een goede gewoonte, een vast patroon los te laten. Ik kan je vertellen dat het NIET DOEN veeeeeel moeilijker was dan het wel doen. Zeker als er dan ook nog mensen zijn die via allerlei kanalen zich zorgen maken of zich afvragen waar ik blijf.
‘waar blijven de ochtendwoorden van @cornoltee toch?’
‘Cor! Ik wacht al 1 ur en 11 minuten op je blog 🙂 Whats happening?????’
‘Ben je ziek?;)’
Ca va Cor? Vrijdag de 13e no blog dag?’
‘Mijn ochtendritueel is ondersteboven gekieperd. Geen wijsheid van meneer Noltee! Ik maak me een beetje zorgen. Als je maar niet met een opengapende hoofdwond in de wasbak ligt.’
‘cor, leef je nog??’
De rol van mijn Kabouter was overgenomen door een aantal van mijn trouwe lezers. Ze hebben verwachtingen. Een vast patroon dat doorbroken wordt.
Ik heb gisteren ervaren wat het is om iets waardevols te missen. Door het niet te doen. Zittend aan de keukentafel voelt een beetje als weer in je eigen bed slapen na 2 weken kleine caravan.
Soms weet je pas wat iets voor je betekent als je het moet missen.
Fijne zaterdag de 14de.
2 Responses to “vrijdag 13”