Gisteren hebben we de eerste berg van onze monsterrit verkend. De Glandon. Een half uurtje geklommen en toen lekker terug afgedaald om naar een terrasje te rijden en daar een enorm stokbrood ham/kaas te verwerken. Vervolgens terug naar het appartement in de jacuzzi, saunaatje en middagtukkie. ’s Avonds hadden de dames van Chalet Beyond een geweldige pasta met chorizo gemaakt en om 22.18 lagen we in bed. Om vervolgens om 23.39 wakker te worden. Ik hoorde wat in de kamer en het was niet Jacco. Jacco snurkt niet, knarsetandt niet en vooral Jacco knaagt niet. Ik hoorde iets knagen. Het was ook niet mijn geweten. Nee het was een marmot. Een marmot was mijn Kabouter aan het oppeuzelen. Mijn eerste reactie was, ga je gang. Ik kan hem missen als kiespijn, mijn Kabouter. De afgelopen dagen is ie namelijk weer nadrukkelijk aanwezig geweest. Met opmerkingen als “je gaat het niet halen’, ‘je kan het niet’, ‘je hebt te weinig getraind’.
‘174 kilometer, 5000 hoogtemeters. Belachelijk!’
De marmot knaagde stevig door en met een laatste slik verdween zelfs het puntmutsje van Kabouter. Ik kreeg bijna medelijden. Bijna. De marmot liet een voldaan boertje en ging vervolgens op mijn schouder zitten. Waar normaal Kabouter zit. Ik keek hem vragend aan waarop hij vroeg ‘Wat zit je nou kijken? Slapen!’ Ik viel weer als een blok in slaap en werd om 5.30 wakker’. Ik keek op mijn schouder om te kijken of die marmot er nog zat. Niks. ‘Hier zit ik’ hoorde ik van de andere kant.
‘Maak er een eind aan.’ Zegt marmot net.
‘Aan dit verhaal bedoel ik.’
‘We gaan fietsen.’
‘Je kunt het.’
Kijk das andere koek.
Een marmot die zegt dat ik het kan.
Tot morgen…hoop ik.
One Response to “wat hoor ik daar knagen?”