telematic dreaming

Ik vraag me al een tijdje af wat ik de meest bizarre  interactieve kunst installatie vind die ik OOIT gezien heb, en onderdeel van geweest ben. Onder interactieve kunst versta ik een gebeurtenis waarbij je als deelnemer onderdeel wordt van een technisch kunstwerk door er mee te interacteren en zo te veranderen

Wikipedia zegt:

‘Met Interactieve kunst bedoelt men in het algemeen genomen een kunstvorm waarbij men de grens tussen leven en kunst tracht te doorbreken en waarbij het menselijk scheppingsvermogen wordt aangesproken doordat de waarnemer in staat gesteld wordt door technische middelen het kunstwerk te veranderen. Interactieve kunst kende een boost met de komst van de netwerkomgeving waarbij de interactie eerder volgde uit het werken en experimenteren met de nieuwe internettechnologie dan uit het verlangen om de grenzen te verleggen tussen kunst en -kunstbeleving. De interactie van de waarnemer met het kunstwerk is divers. Meestal is er een persoonlijke inbreng via een website of directe besturing via internet. Ook kunnen knoppen, schakelaars, lichtgevoelige cellen, geluidsensors en dergelijke gebruikt worden om tot een interactie met de gebruiker te komen.  De vormgegeven interacties zijn poëtisch en vinden plaats in een esthetische omgeving die de spelers overhalen lang en uitgebreid doelloos zonder concurrentie in de virtuele omgeving te blijven ronddwalen. De auteur van het kunstwerk wil iets toevoegen aan de hedendaagse cultuur met het gegeven “game”. Die wereld willen zij verrijken met een andersoortige kunstervaring. Kunstenaars die met interactieve installaties werken zetten een kader op dat door de gebruikers moet worden ingevuld met eigen emoties door iets te ondernemen, zoals contacten te verbinden, een scherm te beroeren of simpelweg er langs heen te lopen. Het werk krijgt betekenis door wat er dan te zien en ook auditief te ervaren valt. De graad van kunstzinnigheid van het werk valt af te meten aan de aard van de enscenering, de presentatie en hoe de kunstenaar het gedrag van het publiek vormgeeft door de reacties van het werk van tevoren te programmeren. Daarom draagt een interactief kunstwerk bij voorkeur het stempel van de bedenker ervan.’

Zo’n 20 jaar gelden was ik samen met mijn vriend Rene Paul bij V2, Instituut voor de Instabiele Media.  Toendertijd nog gevestigd in Den Bosch. In de grote ruimte, waar Rene en ik de enige bezoekers waren, stond een groot, strak opgemaakt 2 persoons bed. Een installatie van Paul Sermon, genaamd Telematic Dreaming. Van bovenaf werden er mooie beelden van wolken op geprojecteerd. Precies op het witte bed. Ik liep naar de rand van het bed en stond te genieten van de mooie beelden op dit, toch ietwat vreemde projectiescherm. Opeens verscheen er  een vrouw in een sexy nachthemdje op het bed. Zij was van boven gefilmd en werd van boven geprojecteerd door de beamer die boven het bed hing. Hmmmm…….interessant….hoorde ik mezelf denken. Ik stond aan de rechterkant van het bed en zij verscheen aan de linkerkant op het bed. Ze schuifelde wat over het bed en bleef op een gegeven moment precies stil zitten waar ik stond. Da’s toevallig, dacht ik nog. Het werd wel heel toevallig toen ze met beide armen van de rand van het bed waar ik stond naar achteren bewoog om aan te geven dat ik ook op bed moest komen. Ik trapte mijn schoenen uit en ging net als zij op het bed zitten. Ze bewoog haar handen precies langs mijn benen en het was alsof ik haar echt voelde. Het voelde een beetje alsof je voor het eerst met een vriendinnetje naar de bioscoop gaat en je haar hand net niet aanraakt terwijl je naar de film zit te kijken maar eigenlijk alleen maar denkt aan de ruimte tussen de hand van jou en haar. Heel spannend dus. Op een gegeven moment ging ik op mijn rug liggen met mijn hoofd op het kussen. Zij kwam op haar zij naast me liggen en bewoog haar hand langzaam van mijn hoofd naar mijn buik. Het was alsof me streelde. Toen ze zich op haar rechter zij draaide met haar knieen opgetrokken ging ik precies zo liggen. Lepeltje aan lepeltje. Mijn hart bonsde in mijn keel. Het leek wel of ik vreemd ging.  Toen ik mijn hand van haar hoofd naar haar kont bewoog sprong ze van het bed af en was het afgelopen.

Het was 1993 en de dame bevond zich op een zelfde formaat bed in een kamer een aantal straten verderop. Op vier monitoren rondom het bed kon zij precies zien waar ik me bevond in.  De videoverbindingen werden gemaakt door 3 dubbele ISDN verbindingen. Het met camera’s en beeldschermen verplaatsen in andere ruimtes heeft me altijd gefascineerd en oa geinspireerd tot het bouwen van de CamCar. 

20 jaar geleden waren er nog dure, driedubbele ISDN verbindingen, grote camera’s en beamers nodig om videocontact en interactie mogelijk te maken. Nu heeft zelfs mijn schoonpa van 78 een Samsung S3 waarmee hij videochat met zijn  dochter en heb ik regelmatig contact met mijn vader in Zuid Afrika via skype. Het het heeeeeel hard gegaan de afgelopen 20 jaar. En wat betekent dit allemaal?

Onderstaand briljante filmpje laat heel goed zien wat er allemaal gebeurd is om ons heen. Het is een filmpje uit 2008 dus ietwat gedateerd maar deze versie is beter dan de geupdate. En dat heeft met name met de muziek te maken. Voor iemand als ik, van 46 die de jaren 90 heel bewust heeft meegemaakt een te gekke tijd. Hoewel ik me ook kan voorstellen dat als mensen over 20 jaar terugkijken op de jaren 1990-2010 ze zich misschien afvragen hoe het mogelijk is dat we niet helemaal gek geworden zijn van al die ontwikkelingen op het gebied van connected communicatie technologie.

Ik druk zo weer op publish. Deed ik nog niet in 1993.

Tags: cor noltee, design thinking