‘Is het niet moeilijk elke dag een nieuw verhaaltje te schrijven?’ vragen mensen soms. Zeker wel. Zoals nu. Ik heb echt geen idee. Werkelijk GEEN IDEE. Ben vandaag extra vroeg opgestaan omdat ik straks op een of andere ‘daktuin’ in Utrecht een ontbijt heb. Georganiseerd door SURE:
“In de week van 17-21 juni vindt SURE plaats, hét evenement waarin kennispartners, overheden en bedrijven samen activiteiten organiseren waarin duurzaamheid centraal staat.Tijdens deze week organiseren de Utrechtse kennisinstellingen gezamenlijk een breed scala aan activiteiten onder de paraplu: Utrecht werkt aan een gezonde en duurzame stad. De activiteiten vinden plaats in de binnenstad en op het Utrecht Science Park. Het basiskamp voor deze week is de Daktuin Utrecht. De Daktuin Utrecht is een initiatief van SOON, een jong Utrechts bedrijf op het gebied van sociaal ondernemerschap. Op het parkeerdek aan de Cambridgelaan creëren SOON en Utrechtse studenten een bijzondere daktuin met workshops, discussies, concerten en loungeplekken.”
En ja hoor. Toen ik net bovenstaand tekstje van de site van SURE knipte plopte het idee voor vandaag binnen.
Dus het antwoord zit hem altijd weer in het DOEN. Het gewoon beginnen. Ergens. In mijn geval is het nog wel belangrijk dat het gaat over Design Thinking. Empathie, creativiteit. prototyping, play en branding. Dan denk je misschien ‘dan kun je over alles schrijven’. Maar dat valt dan toch nog tegen. Er zijn ook vaak genoeg verhaaltjes die ik wil delen maar die niets met Design Thinking te maken hebben.
Maar enfin. Me net virtueel verplaatsend op de daktuin van SURE dacht ik aan het volgende idee. Wat zou jij er graag bij doen? Qua werk bedoel ik dan. Sommige vragen ‘wat zou jij, willen, doen als je dit werk niet zou doen?’ Voor mij zou het niet een kwestie zijn van of of maar van en en. Ik zou gewoon blijven lesgeven, freelance blijven creatieven, presentaties geven en mensen coachen. En blijven fietsen. En als ik dan veel geld zou hebben dan zou ik elke maand een berg willen op fietsen. Elke maand een op een ander continent.
Weer terug in Nederland ga ik naar mijn kantoor annex fietswinkel, annex koffie huis, annex workshop ruimte, annex Jaxiting fietsclubhuis. Ja dat zou ik mezelf dan kado doen. En hoe moet dat er dan uit zien? Nou dat zag ik laatst in The Village het leukste en beste koffietentje van Utrecht. Daar lag de ‘Soigneur‘ wat dan weer het leukste fietsblad van Nederland is. Dat wordt uitgeven onder hoofdredactie van Vincent Luyendijk, directeur van het mooiste kantoor van Nederland, IN10.
Ik zou nog niet weten hoe mijn ‘winkel’ heet. Ik weet wel dat ik maar een fietsenmerk zou verkopen. En dat is er een die speciaal voor jou wordt gemaakt. Is niet goedkoop. Wel uniek. Het werkt een beetje zoals bij Braci. Het kleine winkeltje in Rome waar ik een keer een op maat gemaakt overhemd kocht. Andrea de verkoper bekijkt je van top tot teen en pakt dan een overhemd uit het rek. Meet vervolgens armen en kraag en trekt een lade open met kraagjes om te kiezen. Zo ook in mijn fietsen winkel. Je wordt opgemeten en en je pakt een fiets in jouw maat. En dan ga je een stukje fietsen. Op het dak.
de kracht van iedere dag bloggen: als je niks meer te zeggen hebt, ontdek je wat je écht te zeggen hebt.
Cor, zal ik de Antwerpse dependance open houden? Of wordt het een dip en dans?
En En natuurlijk!