Vorige week maandag zat ik in een vrij volle hi speed trein van Schiphol naar Rotterdam. Naast mij was nog een plekje. Daar lag mijn Mandarin Duck tas en op de grond mijn Samsonite koffertje…..om maar wat merken te noemen.
En wie komt daar aan lopen?
Steve Jobs!!
Hij blijft naast mijn stoel staan, kijkt me aan en vraagt:
‘Is this seat available?’
Eigenlijk had ik natuurlijk ‘nee’ moeten zeggen, ‘Dat zie je toch’. Steve zette zijn oude mercedes ook altijd asociaal op de invalide parkeer plek. Maar dat soort briljante teksten bedenk ik altijd pas achteraf.
Nu knikte ik snel ja. Wel 123 keer in 4 seconden met een open mond, grote stuiters en opgetrokken wenkbrauwen.
Steve ging aan het raam zitten, keek naar mijn Macbook Pro en iPhone en toen naar mij. Een ietwat satanische glimlach inspireerde mij tot de volgende zin die ik normaal alleen achteraf bedenk:
‘Nice Job.’
Maar Steve was al bezig om de lader van zijn iPhone in het stopcontact boven hem te stoppen om vervolgens zijn iPhone op de connector van de lader aan te sluiten.
‘Tsssssssssssshiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit!’
Steve kwam 15 centimeter te kort om zijn aangesloten iPhone netje op zijn uitklap tafeltje neer te leggen.
Ik wist dat al lang. Nu wist Steven het ook.
Ik heb nog niets met deze info gedaan.
Steve ook niet. Steve is dood. Als Steve nog leefde was het snoertje van de iPhone 6 vijftien centimeter langer geweest.
Dat had ik hem dan wel even duidelijk gemaakt.
Maar ja.Das achteraf gelul.
En de oplossing: http://lifehacking.nl/algemeen/oplaad-kabeltje-te-kort-plastic-zak-minihack/
Briljant!