Ik weet het nog goed. In 1993 zat ik op de zolderkamer van mijn goede vriend Rene Paul. Hij was lid van de HTC computerclub. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar had gekregen maar op een gegeven moment hoorde ik allemaal hele rare geluiden uit een klein kastje komen (“een modem” zei Rene) en een paar minuten later waren we ONLINE. Ik zat op de computer van een universiteit in Californie te kijken. Ik weet mijn God niet meer wat ik er vond maar het gevoel dat ik DAAR op een computer aan het rondneuzen was, was ronduit sensationeel. Neo uit de Matrix was er niks bij. Eerlijk waar. Op technologie gebied heb ik zelden zo’n euforisch gevoel gehad. En we hebben het over een 12K modem hier he……voor alle duidelijkheid.
Vanaf dat moment was ik hooked. Dit wordt BiiG dachten we. Ik hield vanaf die dag alles bij wat ging over interactieve media. En dat was nog niet zoveel. Hoogtepunt op gamegebied was de CDi speler van Philips voor de bejaarden onder ons. Wij huurden hem toen bij Videoland. En waren geloof ik de enige ook. Cdi werd het nie en de Playstation bestond nog nie.
Later dat jaar werd ik omver geblazen op de eerste “Doors of Perception”. Het design congres van het toenmalige Nederlandse Design Instituut geleid door design visionair John Thackara. Ik zag daar oa Pattie Maes van het MIT en Will Wright (bedenker van Sims, wat toen nog Simcity heette). Dat Simcity vond ik maar een stom spel. Ik dacht NIEMAND gaat achter een computer de echte wereld na zitten spelen. Als ze toen aandelen op het congres hadden verkocht voor een appel en een ei, had ik het niet gedaan. Gelukkig maar. Want anders had ik er nu spijt van gehad. Heel veel spijt. Nee nog een beetje meer. Sims is het best verkochte computerspel ter wereld. Foutje.
Gecombineerd met die computer op zolder met inmiddels een 14K4 modem was ik aardig op de hoogte op het gebied van interactieve media en games.
Als gevolg daarvan vroeg mijn goed vriend Peter Ludden een paar jaar later of ik niet iets gaafs kon bedenken voor FootLocker, een klant van hem. Footlocker opende toen de tijd nog 3 winkels per week in Europa en hij was op zoek naar een spel wat door een standaard moest passen , snel op te zetten, leuk voor kids, sportief en misschien wel iets met Virtual Reality. Peter was bij de juiste beland. Razend enthousiast begon ik te graven in mijn info en kwam een week later met drie voorstellen. Een daarvan was van de Vivid Group uit Toronto. Het was een blue screen virtual reality systeem waarbij je voor een blauw scherm ging staan. Vervolgens werd je opgenomen door een camera die voor je op een scherm stond. De computer trok dan al het blauw er vanaf en zette jouw videobeeld in het computerspelletje. Jij was dus de muis. Zonder techniek op of aan je lijf stuurde je. Je lijf als joystick. Even voor alle duidelijkheid. De EyeToy en de Wii bestonden nog nie. De uitvinders ervan moesten toen nog geboren worden.
Peter was nog enthousiaster dan ik en vroeg of ik een demo kon regelen op het hoofdkantoor van Footlocker. Dat werd lastig. In Europa was nog geen distributeur. Het systeem was niet te huur. “Dan gaan we naar Toronto!” Footlocker was inmiddels ook zo enthousiast geworden van de video die we hadden laten zien dat ze op voorhand het idee kochten. Wow. We are rolling. 2 weken later zaten we met zijn 3en in het vliegtuig: Peter Ludden, Dietert Bleys en ik. We zouden met zijn 3en de wereld gaan bestormen met een blue screen virtual reality systeem bedacht door een jongleur uit Toronto. In het vliegtuig bedacht ik de naam voor ons bedrijf: Moreality. En op het vliegveld van Toronto drukten we de visitekaartjes. We kochten het spel en een week later was ik partner in een BV had ik 50.000 gulden geleend bij DE bank en een deal met Footlocker.
Weer een week later hadden we het spel binnen, was ik directeur van een BV had ik 50.000 gulden schuld bij DE bank en geen deal met Footlocker.
Footlocker zag toch af van de deal. De grote baas had lastige vragen gesteld over wat het zou opleveren. Goede vraag, dacht ik nog.
Drie weken later had ik een geweldig spel, twee businesspartners, een vette schuld en geen klanten en geen businessplan. Wel dromen.
Eerlijk gezegd heb ik me nooit druk gemaakt. Ik begon gewoon met bellen. Ik denk dat ik alle grote merken aan de lijn heb gehad. En ze kwamen allemaal kijken. En weet je waarom? Ik had mijn openingszin veranderd van:
“Ik wil u uitnodigen voor een presentatie van een virtual reality spel.” Naar:
“Ik wil u uitnodigen voor een presentatie van een tweede generatie virtual reality spel.”
Ik hoorde ze denken: Tweede generatie? Ik heb die eerste helemaal gemist. Als ik nu ga ben ik gelijk bij!
Ik kom eraan!
2 Responses to “life is a pitch”