white now

Reizen is een geweldige inspiratiebron. Ik weet niet hoe het bij jullie is maar op Schiphol ben ik een ander mens. Als ik met de trein langs Schiphol kom, stap ik altijd even uit om op de ronde bank tegenover de Burger King gewoon naar mensen te kijken. Laatst was ik echter weinig relaxed. Het winterse weer gooide roet op het spoor en ik moest deze keer het bankje links laten liggen. Ik had nog minus 5 minuten om mijn vliegtuig te halen. Met een koffer vol met de meest vreemde attributen stond ik met het zweet in mijn reet bij de bagage check. Die attributen had ik nodig voor een workshop in Rome en varieerden van vliegers tot kookwekkers in de vorm van een ei, Barbapapa’s,  action figures en een paar Andy Warhol’s in het klein. Niet handig als je haast hebt. Half vallend zette ik mijn Samsonite op de band zodat ie gescand kon worden. Toen mijn koffer uit de scanner kwam, hoorde ik een vreemd gezoem.

“Nou. Die scanner mogen ze ook wel eens nakijken.” dacht ik nog.

Bleek het uit mijn koffer te komen. De net nog zo vriendelijk lachende dame vroeg me of die Samsonite van mij was.

“Ja. Die is van mij.” zei ik, vriendelijk lachend.

“Wat is dat voor geluid dat er uit uw koffer komt?”

“Ik heb geen idee.” En daar was geen woord van gelogen. Ik wilde nog een grapje maken. Dat Barbapapa misschien in een gigantische dildo was veranderd. Maar aan het gezicht van de dame te zien, leek me dat geen goed idee.

“Wilt u uw koffer even open maken?”

“Ja graag. Ben ook wel benieuwd.” antwoordde ik eerlijk. Wederom niet zo handig.

Er stond nu inmiddels ook een collega naast haar.

Ik voelde nog een zweetdruppeltje tussen mijn schouderbladen naar beneden lopen en vroeg me nu toch werkelijk af waar dat geluid vandaan kwam.

Opmerkingen als:

“Dit heb ik nog nooit meegemaakt.” En “Wat kan het nu toch zijn?” schijnen niet stressverlagend te werken voor douane personeel. De sfeer werd grimmiger en de tijd dringender. Een slechte combinatie. Ik zag mezelf al bukken in het kamertje van de douane.

Wild graaiend zocht ik naar een trillend, zoemend “ding” dat de oorzaak van deze pijnlijke situatie was. En daar lag ie. Tussen Andy Warhol en Batman in.

Mijn electrische tandenborstel. Ik had mijn toilettas niet dichtgedaan en de inhoud ervan had zich een weg gevonden in mijn rariteitenkabinet.

Als uitleg gaf ik snel aan: “Kadootjes”. Dat ik een workshop ging houden met de marketing top van een groot merk dat ijsjes verkoopt leek me vragen om problemen.

Uiteindelijk haalde ik mijn vliegtuig en had een geweldig verhaal. Maar die electrische tandenborstel verdween op mijn zwarte lijst. In het buitenland werd het weer gewoon het ouderwetse handwerk.

Dat betekende dat ik een gewone tandenborstel moest kopen. Terug in Nederland (in Rome was er niks van gekomen) stond ik vervolgens  bij de AH voor het tandenborstelschap. Om even snel een tandenborstel te kopen.  Ik was daarvoor altijd snel klaar want ik had altijd dezelfde opzetstukjes voor de Braun electrische tandenborstel. Nu niet. Nu moest ik kiezen. Niet te doen. Ik ben ze op een gegeven moment gaan tellen:

92 verschillende soorten tandenborstels. 92!

Nu ik dit schrijf voel ik de keuzestress weer in mijn nek schieten. Dat is toch niet normaal. Dat slaat toch helemaal nergens op. Ik stond me flink op te winden, wat geen positief effectief had op de beslissingstijd. Ik dacht, laat ik het rationeel aanpakken. Een aantal keuzecriteria opstellen en dan weloverwogen kiezen. Geloof me. Niet te doen. De laatste keer dat ik een tandenborstel kocht waren er geloof ik drie merken. (ja ik poets al heeeeel lang electrisch) nu was ik 20 minuten verder en nog verder van huis. Radeloosheid nam het over van besluiteloosheid die vervolgens wild aan de kant werd gezet door puur ongeloof.

Zonder tandenborstel verliet ik de AH. Ik kon geen keuze maken. Lag dat aan mij. Tuurlijk. Ook maar ook aan de wereld. We leven in een wereld van overvloed. Keuzes, keuzes, keuzes. Overvloed en complexiteit En dat wordt alleen maar erger.

Ik ga mijn tanden poetsen.

White Now.

Tags: cor noltee, design thinking