In juni 2016 hoop ik af te studeren voor mijn master kunsteducatie en vanaf vandaag heb ik dagelijks een gesprek met Piet Mondriaan. Hij is in 1917, het jaar waarin hij Compositie met kleurvlakjes creeërde, 45 jaar oud. Op dat punt in zijn leven spreek ik met hem, via het schilderij Compositie met kleurvlakjes. Het doel van deze interviewvorm is antwoord te krijgen op mijn deelvragen en om mijn onderzoek en spel te toetsen aan de zienswijze van Piet Mondriaan. Dit betekent dat ik ook tegenwerpingen van Mondriaan kan krijgen waar ik dan een passend antwoord op moet vinden.
Goedemorgen Piet. Hoe is het met je. Ik mocht je zeggen, toch?
Jazeker Cor. Het gaat best goed. Wat me opvalt is dat er veel geniest wordt in het museum. Ik heb het idee dat veel mensen een beetje grieperig zijn of misschien zelfs al last van hooikoorts. Afgelopen weekend hoorde ik een stel praten over de uitloop van de katjes van de knotwilgen waar de een heel gevoelig voor was. Ik heb veel tijd in de natuur doorgebracht. Ik schilderde hoofdzakelijk natuur. De zee, bomen, en landschappen. Een van de laatste werken die ik maakte met een titel met een verwijzing naar de natuur is Bloeiende appelboom uit 1912.
Wacht even Piet, dan zoek ik hem even op op mijn telefoon. Bedoel je deze:
Ja! Die bedoel ik. In datzelfde jaar, ik geloof dat het 1912 was, schilderde ik er nog die je beter zult herkennen als een boom.
Piet, bedoel je deze:
Ja, precies. Die bedoel ik. Ik was erg onder de indruk van schilders als Braque en Picasso en experimenteerde er met het kubisme flink op los. Nu ik het er zo met je over heb, zijn dit eigenlijk wel interessante voorbeelden. Ik werd toen gezien als een van de beste landschapsschilders en misschien was die erkenning wel de onbewuste drijfveer om nieuwe dingen te proberen. Ik ben toen naar Parijs vertrokken en woonde en werkte in een ateliercomplex aan de rue du Départ in de wijk Montparnasse. De stap van het Hollandse landschap naar de grote stad Parijs was spannend maar ook een hele lastige. Ik was op zoek naar mijn eigen manier om me uit te drukken. Nu je dit werk laat zien zie ik de daken en gevels van de huizen vanuit mijn atelier in Parijs weer voor me. De stad was van grote invloed op hoe ik de natuur verbeeldde
Hoe lang heb je eigenlijk in Parijs gewoond?
Twee jaar. In 1914 ging ik terug naar Nederland om mijn zieke vader te bezoeken. Ik wilde daarna weer terug naar Parijs maar het uitbreken van de eerste wereldoorlog belemmerde dat. Ik belandde in Laren en ontmoette daar Theo van Doesburg , Vilmos Huszár en Bart van der Leck. Ik dacht dat ik al aardig vernieuwend en minimalistisch bezig was maar van der Leck durfde zelfs alleen maar primaire kleuren te gebruiken.
Interessant Piet. Ik moet mijn trein van 7.50 gaan halen. Tot morgen.