Gisteren werd ik aangesproken door een promotiemedewerker van de Volkskrant. Of ik een gratis krant wilde. Ik zei, zoals altijd, nee, want ik lees geen krant. Al jaren niet. Gisteren bedacht ik dat ik samen met de promotiemedewerker elk artikel wilde beoordelen op of het een positief bericht of negatief bericht was. Een artikel waar ik blij of treurig van zou worden. Het bleef echter bij een gedachte. Het is verdomd lastig slecht nieuws te ontwijken. Van de week zat ik op NPO2 een documentaire te kijken over een Glen Cambell, een countryzanger met Alzheimer. Verscheen er onderin beeld een tikker met het nieuws van de ‘actie’ in Nice. Ik vraag me af of dat 10 jaar geleden ook in beeld was verschenen.
Het is zaterdagochtend.
De lucht is blauw, het gras is groen. Ik ga wat doen.
Have a Nice day.
Ik keek dezelfde documentaire – met tranen in de ogen! – en zag dezelfde berichtgeving onderin beeld. Ik klapte direct mijn laptop open om te zien wat er gebeurde in Nice. Angst, sensatiezucht of nieuwsgierigheid? Hoe dan ook, daardoor miste ik een heel stuk van de docu. Gelukkig heb ik hem opgenomen en kan ik terugkijken op een moment dat de wereld niet in brand staat. Hmmm… Ik betwijfel of dat moment ooit komt.