Het verhaal gaat dat Peggy Guggenheim, de dochter van in 1912 op de Titanic overleden Benjamin Guggenheim, samen met Marcel Duchamp de kunstwereld op haar kop zette.
Duchamp in zijn eentje in 1917 met de op zijn kop gezette pisbak en samen met Peggy door net voor de tweede wereldoorlog elke dag een modern kunstwerk te kopen. In 1938 opent ze een galerie “Guggenheim Jeune” in Londen waar de Engelse autoriteiten haar verboden een naakt te exposeren waarop Peggy besloot het werk in haar kantoor op te hangen……met de deur op een kier.
Duchamp introduceerde haar in de wereld van de kunst en Piet Mondriaan ontmoette ze in haar gallerie in London. Piet begon zijn gesprek met Peggy niet over kunst maar over muziek en dans. Piet, een fervent danser, vroeg Peggy of zij nachtclubs kende waar hij, toen 66 jaar, kon dansen. Samen dansend was Peggy verbaasd over Piet’s danskwaliteiten, meer dan over zijn verbale kwaliteiten. Ze vond het onmogelijk om met hem in zijn zeer vreemde Engels-Franse mix te converseren en vroeg zich zelfs af of hij wel te begrijpen was in het Nederlands. Nu zijn er meer verhalen over het ingewikkelde taalgebruik van Piet maar wat hij toch wel duidelijk heeft kunnen maken was zijn mening over Jackson Pollock. Peggy, totaal niet onder de indruk van Pollocks werk, vroeg Piet namelijk wat hij er van vond, waarop Piet antwoordde dat hij het beste werk vond dat hij op dat moment had gezien. Peggy speelde vervolgens een belangrijke rol in de ontwikkeling van Jackson Pollock. Ze gaf Pollock een maandelijkse bedrag van wat nu zo’n € 2.000 zou zijn zodat Pollock zich volledig kon wijden aan zijn kunst. Pollock op zijn beurt, maakte een onuitwisbare indruk op Willem de Koning die op zijn beurt een werk aan Robert Rauschenberg gaf dat hij kon uitgummen; “Erased Willem de Kooning.”
Waarom ik dit met jullie deel?
Omdat dit het verhaal is achter het werk dat ik voor Eva den Heijer kocht in het Guggenheim in Venetië:
Wist je dat Piet Mondriaan een enorme liefhebber was van de boogie woogie, wat je in deze tijd zou kunnen vergelijken met hardcore hip hop. In Greenwich Village, New York, was daar de Cafe Society Club, een zang en danskot waar blank en zwart samenkwamen en zwarte en witte artiesten optraden, uniek in die tijd. Vele avonden was Piet Mondriaan daar te vinden. Tot diep in de nacht danste hij op de ‘vrije’ nieuwe muziek. ‘Enorm, enorm’, zou hij herhaaldelijk hebben uitgeroepen. Piet Mondriaan had een vrije geest, dat zouden er in deze tijd meer moeten hebben!
Groet neef.