Wat moet ik met alle ideeën die ik allemaal heb als ik bijvoorbeeld aan het lezen ben in Mary Flanagan’s boek Critical Play. Soms moet ik een zin wel 5 keer herlezen en 4 woorden opzoeken maar dan kan ik daarna ook wegdromen in mijn eigen fantasie. Het eerste hoofdstuk van het boek gaat over de rol van poppen(huizen) als spiegel van sociale en maatschappelijke issues. Spelen als training voor het echte (volwassen) leven.
En als we volwassen zijn, wordt spel werk en spel voor kinderen.
Van de week sprak ik Gerrit Dijkstra, mijn gamedesign maatje. Op de CamCar na maakte ik alle spellen samen met hem. Ik liet hem het model zien van waaruit ik een aantal spellen wilde maken. Hij ging met name ‘aan’ staan door het verticale rijtje.
Ik vroeg Gerrit of ie een spel kon maken geïnspireerd op muziek en dat ene werk van Mondriaan. Ik dacht daarbij aan een van mijn favoriete spellen van vroeger; Simon.
Het idee?
Op een iPad verschijnt een van de 30 vierkantjes van het werk van Mondriaan. Elke van de drie kleuren heeft een andere toon. Doel van het spel is dat je onthoudt waar het vierkantje zich bevindt dat zojuist oplichtte en een geluid maakte om vervolgens op die plek het scherm aan te raken. Je speelt het spel uit als je alle 30 vierkantjes van het werk van Mondriaan in de juiste volgorde het aangeraakt.
Toen ik zojuist op zoek ging naar filmpjes over Simon kwam ik er achter dat je nu ook een eigen compositie kan maken die de ander dan kan spelen.
Leuk allemaal hoor maar wat leer je hier van? Uitgangspunt voor de games is dat het een betekenisvolle connectie heeft met het werk van Mondriaan, de tijd waarin Mondriaan leefde, het proces van Mondriaan of Mondriaan zelf.
En hoe gaat het kids beter laten kijken naar het echte werk in het museum?
Het boek van Flanagan heet Critical Play. Ik denk dat ik nog maar eens kritisch naar mijn model moet kijken.
Of doe ik nu te volwassen.
Geef een reactie