Gisteren had ik het leukste en leerzaamste gesprek met een docent van HKU over mijn afstudeerproject Mijn Mondriaan.
Vorige week werd ik nog ’tegengehouden’ in een groepsfeedback sessie maar Til Groenendijk wist mijn energie precies goed te sturen en hielp “de Ferrari zonder stuur” zoals iemand mij ooit noemde prachtig op de weg. We spraken over het A La model van veel kunst educatieve toepassingen. Het namaken van een kunstwerk gaat vaak alleen over het medium en de vorm. Mijn spel gaat naast vorm en medium ook over de inhoud. Want kinderen zijn wel degelijk nieuwsgierig naar wat er achter dingen zit.
Om mijn ontwerp uitdaging uit te leggen liet ik Til dit plaatje zien:
Het geeft mooi aan wat de huidige situatie is. Kids zijn wel degelijk nieuwsgierig. Ze willen weten wat er achter dat rooster zit.
Maar als je uitzoomt zie je de werken hangen die het af moeten leggen tegen een ventilatie rooster. Waarom? Omdat ze niets weten over de inhoud en ze niet nieuwsgierig gemaakt zijn en er dus langs rennen of denken “pffffff dat kan ik ook”.
Als je kids wilt leren kijken naar kunst moet je ze meenemen in de inhoud. Til kwam met een fantastisch voorbeeld van fotograaf Rineke Dijkstra.
“In I See a Woman Crying (Weeping Woman), Dijkstra used Picasso’s The Weeping Woman (1937) in the Tate Liverpool as the distraction device for a group of English schoolchildren, who were asked to describe what they saw in the painting which never appears on screen.”
Waardoor ik weer moest denken aan Man bijt Hond waarin kinderen uitleggen wat ze zien terwijl ze naar wereldberoemde werken kijken.
“Ik zie bladeren ik zie voedsel ik zie………”
IK hoop dat Til me tot het einde helpt de Ferrari op de weg te houden.
Bedankt Til.
Pfff tuurlijk doet Til dat 🙂