Gisteren liep ik de hele dag in mijn gestolen T-shirt na te denken hoe ik iets terug kon doen voor de Engelse belastingbetaler ter compensatie van de € 20 die het shirt eigenlijk kostte. Nu vind ik eigenlijk dat het schrijven over het UK paviljoen op de Expo op mijn blog gisteren meer dan genoeg compensatie is maar toch bleef het knagen. Toch heeft het probleem zich prachtig opgelost en daar kwam ik net pas achter. Gisteren aten we in een restaurant waar we niet alleen ons bordje netje leeg aten maar ook genoten van de geweldige pianist. En toen deze aan het eind van het diner Satie begon te spelen stelde ik voor om vlak achter hem te gaan zitten genieten.
En dat was het, genieten. Toen ik hem bij vertrek een briefje van € 20 gaf bedacht ik me kort daarna dat ik nog nooit zoveel geld live aan een muzikant had gegeven. Normaal zou ik daar denk ik toch even over nadenken maar onbewust drukte mijn gestolen T-shirt op mijn hart en mijn geweten. Kocht ik onbewust mijn schuldgevoel af?
Enfin. Ik zit dus na te denken wat de voorwaarden zijn voor mijn onbaatzuchtig geefgedrag. En een van de belangrijkste redenen is dat ik zelf lekker in mijn vel zit. Een andere is dat ik positief geraakt moet worden en een derde dat ik de tijd heb, lees, het de moeite waard vind.
Het doet me denken aan het experiment van Washington Post collumnist Gene Weingarten. Hierin speelt de wereldberoemde vioolspeler Joshua Bell met een baseball pet een prachtig stuk in een Washington metrostation. Het experiment vond plaats op 12 januari 2007 en werd gefilmd met een verborgen camera. Van de 1.097 mensen die voorbij liepen stopten er slechts 7 om te luisteren en een persoon herkende hem. Gedurende de bijna 45 minuten durende voorstelling ontving Bell $32.17 van 27 voorbijgangers (exclusief de $20 die hij van de persoon kreeg die hem had herkend). Drie dagen ervoor had Bell heel wat meer verdiend met hetzelfde repertoire tijdens een ‘officieel’ concert. Gene Weingarten won de 2008 Pulitzer Prize for Feature Writing met zijn artikel over het experiment. Bekijk de video hier:
Er is ook een documentaire gemaakt over het fenomeen Busk:
“To play music or otherwise perform for voluntary donations in the street or subways”
Ik weet niet of daar ook muzikanten in restaurants aan bod komen.
Geef een reactie