Deze week bestaat uit een experiment om een ‘logisch’ verhaal te schrijven gebaseerd op fragmenten uit mijn dromen. Elke dag vul ik het verhaal aan op basis van een fragment uit een droom van de nacht ervoor. Wie weet droom ik op een gegeven moment een bestseller en word ik slapend rijk. Keep dreaming Cor. Vandaag is dag drie.
“De enige manier om snel contact met hem te krijgen is gewoon bij hem binnen lopen en hem overvallen met het idee”, zei Maarten.
15 minuten later zag ik hem als eerste de vergaderruimte uit komen. Strak in een grijs perfect zittend pak met lichtbruine slangenleder puntige laarzen. Met zijn halflange, grijze haar en donkere dikke wenkbrauwen leek hij de jongere broer van Jeff Bridges.
Hij groette Maarten, negeerde mij en liep door naar de parkeergarage die volstond met auto’s boven de ton. Ik gokte op de witte Porsche Cayenne met titanium velgen. Good guess. Een paar seconden later knipperde en piepte de lage 4 deurs sportwagen en duwde Maarten me naar voren om plaats te nemen op de passagiersstoel.
Sommige noemen het een elevatorpitch dit was de mijne. Hij startte de Porsche met een druk op de startknop en reed soepel achteruit de parkeerplek uit. Hij opende alle ramen en zei “De beste plek om van het geluid te genieten is in een parkeergarage en liet langzaam en beheerst het toerental van de 8 cilinder oplopen. “Bij 6200 toeren wordt het een beest, is het geen machine meer maar een roofdier,” en liet de koppeling los en pakte met zijn andere hand zijn iPhone 9 om de beller te beantwoorden met een kort “over 40 minuten.”
Ik wist dat ik hem moest raken met iets waardevols voor hem en kennis van mij en zei, wijzend op zijn iPhone 9 “handig die nieuwe 9 met automatische iCloud synchronisatie. Hij keek me voor het eerst aan en lichte daarbij zijn linker wenkbrauw op. “En wat zou ik daar ik godsnaam mee willen”, was zijn antwoord. “Ik gebruik het voor het automatisch visualiseren van mijn spraaknotities die ik maak in de auto of in de trein. Het houdt mijn hoofd leeg en mijn ideeën file vol en gerangschikt op keyword.”
Ik zag hem zijn linkerwenkbrauw verder optrekken en hield verder mijn mond. Ik keek voorzichtig naar Maarten achter me die me een knipoog gaf.
“Vertel!” zei Peter.
“Vertellen?” antwoordde ik, “Ik kan het beter direct installeren zodat je het uit kunt proberen.” Zonder me aan te kijken gaf hij me zijn telefoon die hij met zijn vingerafdruk van screenlock afhaalde.
“Zet ons zo maar op Centraal af Peter” zei Maarten.
“Ben je gek? Jullie gaan mee. Ik heb zo een afspraak met het opleidingshoofd van Defensie die ons gevraagd heeft om een oplossing te bedenken voor de dramatische dropout aantallen van de eerstejaars aspirant militairen. Ik kan jullie technische kennis goed gebruiken. Die nerd praat altijd compleet onbegrijpelijke taal. Net als die idioot hier naast me.” Peter keek me glimlachend aan en ik gaf hem zijn iPhone terug en liet hem zien op welke icoontje hij moest drukken op de ideeenapp te starten.”
“Top! Bedankt gek.”
“Laat me weten wat er beter kan, zei ik.”
“You bet.”
“Wat jullie wel even moeten weten is dat we al vanaf het begin van het schooljaar een mol op de opleiding hebben zitten die elke week verslag uitbrengt over het reilen en zeilen van de opleiding. Over de docenten, de leerlingen en de organisatie. Het is een echte puinhoop. Het lijkt wel echt oorlog daar. En het hilarische is het contrast tussen de verkooppraatjes van het opleidingshoofd en de het verslag van onze mol. Die man zit op een handgranaat en ik heb de pin om mijn vinger.”
Toen we in de presentatieruimte zaten met het opleidingshoofd, de projectmanager en een assistente stelde Peter ons voor als “lid van het team”, pakte de HDMI kabel, stopte die in zijn Macbook Pro en startte zonder introductie een filmpje. Het was gefilmd van achterin een klaslokaal waar een man of 20 en 3 meiden allemaal van rond de 20 in de schoolbanken zaten. Het leek of het candid gefilmd was. De leraar werd direct herkend als collega van de drie aan de andere kant van de vergadertafel die zichtbaar nieuwsgierig waren naar wat er te gebeuren stond. Peter had ons natuurlijk verteld van de mol op de opleiding dus ook Maarten en ik zaten met aandacht te kijken. De tot leraar gebombardeerde sergeant had het duidelijk moeilijk om de aandacht te trekken bij de jongelui. De opengeslagen laptops van de leerlingen zagen blauw van Facebook en niet van Defensieblauw. Er ontstond een duidelijk voelbare, ongemakkelijke situatie en aan de overkant van de tafel werd gefronst en onrustig heen en weer bewogen. Ik moest mezelf dwingen om naar het scherm te blijven kijken want als ik Maarten had aangekeken was ik waarschijnlijk in lachen uitgebarsten. Vanuit mijn ooghoek zag ik Maarten ook strak naar het scherm kijken en rechts naast me had Peter zijn blik stoïcijns op de collega’s van de stuntelende en hakkelende sergeant op het scherm gericht. Het duurde al zeker een minuut of vier en ik vroeg me af wanneer Peter de pin uit de granaat zou trekken om ons allemaal uit ons leiden te verlossen. En toen gebeurde het. De sergeant liet zijn pen vallen en vroeg een van de leerlingen hem op te rapen. Het was duidelijk geen vraag maar een bevel. De jonger stond op, pakte de pen van de grond en gaf hem aan de sergeant. Net voordat de jongen zich omdraaide om weer te gaan zitten liet de sergeant de pen weer vallen en vroeg hem wederom de pen op te rapen. Er werd gegniffeld in de klas en de jongen twijfelde zichtbaar maar pakte toch de pen en gaf hem weer aan de sergeant. De twee stonden nu op nog geen 50 centimeter tegenover elkaar en de sergeant liet de pen direct op de grond vallen. De leerling keek de sergeant aan en bleef staan. Peter pausseerde het beeld en schoot met zijnDit is Design Thinking by Doing Vakantie Verhaal nummer 840/1.111rechterwijsvinger zijn Mont Blanc vulpen schuin naar de overkant. Net voordat de pen van de tafel viel pakte het afdelingshoofd de pen en Peter een geheimhoudingscontract. “Wij gaan een game maken en jij gaat die sergeant ontslaan”, zei Peter.
Geef een reactie