Twee archeologen vinden een stenen hiëroglief. De een bekijkt het nauwkeurig met zijn vergrootglas en zegt tegen de ander:
“De tekst is wartaal. Het moet wel een tentoonstelllingscatalogus zijn.”
Bovenstaande tekst, exclusief het plaatje staat in het geweldige boek van Will Gompertz, ex directeur van Tate Gallery en momenteel kunstredacteur bij BBC. Hij geeft tevens lezingen en is een geweldige performer. Hij wordt wel de eerste kunsthistorische standupcomedian genoemd. Zijn boek “Dat kan mijn kleine zusje ook. Waarom moderne kunst kunst is.” kocht ik vorige week in het Boymans van Beuningen museum op mijn zoektocht naar een van der Leck of Mondriaan.
En dat je sommige kunstenaars beter niet aan het woord kan laten beschrijft hij geweldig in zijn boek met een voorbeeld van Piet Mondriaan in een door Mondriaan gefantaseerd gesprek met een zanger. De rol van de zanger is die van twijfelende waarnemer. Mondriaan speelt een intellectuele moderne kunstenaar. Mondriaan noemde het een “Dialoog over de nieuwe beelding.” en het begint zo:
Zanger:
Uw werk van vroeger bewonder ik. Omdat het mij zoveel zegt, interesseert het me, iets omtrent Uw huidige schilderwijze te vernemen. Ik kan in die blokjes niets zien. Wat is toch uw bedoeling?
Schilder:
Met mijn huidige werk heb ik geen andere bedoeling dan ik met mijn vorige schilderijen had: beide hebben dezelfde bedoeling en die bedoeling komt in mijn laatste werk juist duidelijk naar voren.
Zanger:
En die bedoeling is?
Schilder:
Verhouding te beelden door tegenstelling van kleur en lijn.
Zanger:
Maar in uw vorige werk beeldde u toch de natuur?
Schilder:
Ik beeldde door middel van de natuur. Als u dat werk aandachtig volgt in opklimmende reeks, zult u daarin een al meer verlaten van de natuurlijke verschijning der dingen en een al meer naar voren komen van de verhoudingsbeelding kunnen opmerken.
Zanger:
Vindt u dan dat de natuurlijke verschijning aan de verhoudingsbeelding schade doet?
Schilder:
U zult mij moeten toestemmen dat als twee woorden met dezelfde kracht, met hetzelfde accent gezongen worden, het ene woord aan het andere afbreuk doet. Men kan niet en de natuurlijke verschijning, zoals wij die zien, en verhouding in dezelfde bepaaldheid beelden. Verhouding treedt in de natuurlijke vorm, in de natuurlijke kleur en lijn, slechts gesluierd naar voren: zij moet door kleur en lijn op zichzelf gebeeld worden om tot een bepaalde beelding te komen.
Zo schijnt hij nog een tijdje door te oreren over verhoudingen en ‘beeldingen’.
Ik heb nu drie opties voor je:
1. Het geschreven werk van Piet Mondriaan
PROEFSCHRIFT ter verkrijging van de graad van doctor aan de Universiteit Utrecht op gezag van de rector magnificus, prof. dr. G.J. van der Zwaan, ingevolge het besluit van het college voor promoties in het openbaar te verdedigen op
woensdag 25 mei 2011 des middags te 4.15 uur door Lodewijk Albert Veen geboren op 5 april 1947 te Krommenie.
dspace.library.uu.nl/bitstream/handle/1874/204683/veen.pdf?sequence=2
2. Een bezoek aan het Gemeentemuseum de Haag.
http://www.gemeentemuseum.nl/tentoonstellingen/mondriaan-de-stijl
Fijn weekend.
Geef een reactie