Gisteren was het nog heel lang lekker weer en belandde ik na een drukke dag op een terras in Haamstede genietend van een bakkie koffie en een boek. In de verte zag ik een oudere dame aan komen lopen, licht voorovergebogen maar fier en trots en tot in de puntjes verzorgd. Op 10 meter van het terras bleef ze stilstaan en scande ze het terras af. Toen ze blijkbaar haar plekje zag kwam ze dichterbij. Ik dook weer in mijn boek maar zag vanuit mijn ooghoeken dat de dame richting mijn tafeltje liep. Ik keek op vanuit mijn boek en recht in de ogen van de dame. Ze lachte vriendelijk en vroeg of een van de drie stoelen aan mijn tafeltje vrij was waarop ik terug glimlachte en zei: “Natuurlijk mevrouw.”
“Oh. Fijn.” en ging zitten, bestelde een koffie verkeerd met een extra suiker en een appelgebak met slagroom.
We raakten aan de praat en hadden een zeer geanimeerd en aangenaam gesprek. Als ik een oma had kunnen kiezen, had zij het mogen zijn. Het was echt gewoon heel gezellig. Ze bestelde nog een koffie en vroeg of ik ook wat van haar wilde drinken, wat ik niet af sloeg. Na een half uurtje vertelde ze dat ze op haar kleinkind moest gaan passen, bedankte voor de gezelligheid en liep naar de ober. Ik pakte mijn boek weer en keek na drie zinnen nog eens op uit mijn boek en zag de dame aan de overkant nog een keer omkijken en naar me zwaaien met een grote, lieve glimlach die ik met een grote, lieve glimlach beantwoordde.
Wat een leuke onverwachtse ontmoeting. Namijmerend las ik halfaandachtig nog wat verder en vroeg de ober om de rekening.
“Dat is dan € 13,50” zei de ober, waarop ik antwoordde dat ik maar een koffie had besteld, waarop de ober antwoordde dat “mijn oma gezegd had dat ik zou afrekenen.”
Mijn oma?! Daar zat ik dan met stomheid geslagen. Ik voelde mijn gezicht veranderen van grimas naar glimlach en weer terug afwisselend met onafhankelijk van elkaar omhoog en omlaag bewegende wenkbrauwen. De ober zal wel gedacht hebben. Hij weet in ieder geval hoe mijn met stomheid geslagen gezicht eruit ziet. Enfin ik betaalde met vijftien euro en liet het wisselgeld als fooi achter op tafel en liep naar mijn auto op de parkeerplek drie straten verder en wie loop ik op 20 meter van mijn auto tegen het lijf het lijf? Mijn “Oma”.
“Oh wat fijn dat ik je nog zie.” En er volgde een zeer geloofwaardig warrig verhaal dat eindigde in een:
“En hier heb je mijn tas met heel mijn hebben en houwen. Ik ben zo terug.”
Daar stond ik dan. Op een parkeerplaats in een Zeeuws dorpje met een damestasje aan de arm in de zon te wachten op €11 van “Oma”. En toen “Oma” maar niet kwam en na 30 minuten nog niet verscheen, opende ik haar tasje en je raadt nooit wat er in zat.
Fijne Hemelvaart.
Ge-wel-dig!
En vandaag ga je een hele godganse dag in de design stoel “THINKING MAN” van Jasper Morrison zitten kijken naar de Hemel(vaart).
Volgens mij was het carpaccio van oerang-oetan, toch??
😆 👏 ☕️
Hahaha ik lag al helemaal in een deuk. Leuk verhaal 😉
Op haar leeftijd is zo’n truc niet hey eerste wat in je opkomt. Hihihi