Voor het meeste wat we heel de dag doen denken we niet na. Gelukkig maar. De patronen in ons hoofd helpen ons om de dingen die we vaker doen vanzelf te doen. Zo openen we zonder te kijken een deur door op heuphoogte te grijpen naar de deurklink, hem naar beneden te drukken en de deur naar binnen te duwen als we ergens naar binnen lopen en naar ons toe te trekken als we ergens naar buiten gaan. Een stuk lastiger wordt het al als je de klink naar boven moet bewegen of moet draaien. Laat staan knijpen en draaien. Zoals ik van de week moest doen met de deur van een hek op een basisschool.
De deur en die andere ruimte is een mooie metafoor voor originele ideeen. De deur is het obstakel om naar een andere plek te gaan om ideeen te bedenken. En met de klink is iets gedaan waardoor je er niet komt. Zo stond ik laatst voor mijn eigen deur. Er was niemand thuis. Althans dat dacht ik. Dat was een veronderstelling, een aanname. Ik deed mijn sleutel in het slot en kreeg de sleutel er niet ver genoeg in. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer. Toen ging bij mij de boel op slot. Ik bleef hetzelfde proberen. De deur van het slot krijgen omdat ik dacht dat ie op slot zat. Dacht. En omdat ik dat dacht probeerde ik de dingen die je doet als je denkt dat ie op slot zit. Logisch. Alleen je komt er niet mee aan de andere kant van de deur als ie niet op slot zit. De deur was namelijk gewoon open. Mijn vrouw was als thuis en had de sleutel aan de binnenkant van de deur in het slot gedaan waardoor mijn sleutel er niet ver genoeg in kon. Ze was even iets uit de auto aan het halen en vroeg zich bij terugkomst verbaasd af wat ik met de sleutel in het slot aan het proberen was, pakte de klink en deed de deur open. Tja. Dat zijn van die momenten dat je je heeeel dom voelt.
Gelukkig was het niet de deur van de camping wc waar ik met een buikkrampje voor stond.
Nobdy likes change. Except for a wet baby.
Ik moest aan bovenstaande denken toen ik een filmpje zag van Radio 1 over onderwijs.
Vraag:
Haal het nootje uit de koker:
Hoe zou jij het doen?
De oplossing bekijk je onderaan.
Voor nu:
onderwijs + onze hersenen = noodgeval.
geweldig 🙂
ik blijf efkes hangen op dat zinnetje nobody likes change, waar ik enorm met mijn neus op gedrukt word sinds ik mantezorg voor mijn tante met diagnose ALtheimer,
frightining hoe groot de impact is van de kleinste verandering is –
alles is bedreigend voor het evenwicht wat er niet is
Jou blog doet me denken aan de oproep van de Gemeente Utrecht. Ik zal hier vanmiddag aanwezig zijn en promoot Onderwijs+onze hersenen=schrijven met pen en papier. Dank voor deze bondige optelsom. Hieronder meer info over de oproep van de Gemeente Utrecht. Het onderwijs is in beweging.
Innovatie in het onderwijs.
Wat hebben leerlingen nodig om de uitdagingen van de toekomst aan te kunnen gaan? Hoe kunnen we leerlingen op hun eigen manier laten excelleren? Welke onderwijsvernieuwingen en experimenten bieden kansen? Hoe kan het onderwijs blijven aansluiten op de vraag van de arbeidsmarkt?
Vanmiddag organiseert de Gemeente Utrecht hiervoor een stadstafel waarbij het college graag in gesprek wil met iedereen die ideeën en meningen heeft over hoe we de kwaliteit van het Utrechts voortgezet onderwijs een impuls kunnen geven en excellentie op elk onderwijsniveau kunnen stimuleren.