Met mijn tas op de rug en de Samsonite aan de hand ben ik op weg naar Groningen. Dat is niet zo bijzonder was het niet dat ik dat met een gemiddelde snelheid van 30,4 km/uur in 3 minuut 43 deed. Althans naar het station. Er rijdt nog geen bus en een taxi moet je bestellen en vind ik te duur. Gisteren bij het inpakken van mijn Samsonite had ik al gezien dat de wielen heel makkelijk te vervangen zijn. Vier schroefje en los. Ik weet niet of ze ooit getest zijn met deze snelheid op het asfalt. Gelukkig was het van deur tot deur asfalt. Dit zijn van die momenten dat ik echt kan genieten van kwaliteit. De aanschaf van de Samsonite deed pijn. Het was de lichtste en sterkste Samsonite ooit en dat voelde ik in mijn portemonnee. Maar uit ervaring weet ik ook dat die pijn maar even duurt. Het wordt bij mij altijd heel snel gecompenseerd door het gebruiksgenot en mentale goedpraterij. En dan heb ik het niet eens over hoe die er uit ziet. Ik denk dat ik binnenkort moet gaan betalen voor het kijken naar die mooie kleine, snelle en sterke Samsonite. Mijn moeder praatte haar dure aankopen altijd goed met een ‘Die koop je voor je leven’. Met gevaar voor eigen leven gaf mijn Samsonite geen krimp toen ie met ruim 30 km/uur als een Velorex zijspan naast mijn 30 jaar oude Raleigh strak over het asfalt zoemde.
Samsonite. Zou dat van Samson komen? De ongelooflijk sterke bijbelse figuur met de lange haren?
Ze apen je al snel na Cor 😉
The suitcase you can ride to the airport http://flip.it/T6kB6