Trouwe lezers weten dat ik woensdag bij Cees eet. Toen mijn moeder overleed en ik de frietpan erfde besloten we elke woensdag friet met frikadel speciaal te eten. Dat deed Cees ook met mijn moeder en goede familietradities dienen voortgezet te worden. Dus lieve Noëlle en NoaH dan weten jullie dat 🙂
En niet zomaar friet. Nee friet van de aardappels uit Cees zijn tuin. Trouwe lezers kennen Cees. Cees speelt een beetje God en maakt dus ook nog eens goddelijke friet. En om het allemaal nog gezonder te maken zit daar ook appelmoes bij. Niet uit een potje nee van een boom. Zelfs de uien van de frikadel speciaal komen uit de tuin van Cees.
De taakverdeling woensdag is eenvoudig. Als ik binnen kom groeten we elkaar en zegt Cees steevast:
“Schenk jij in, zet ik de pan aan.”
Heerlijk tradities en friet met appelmoes en ui uit de tuin van Cees.
Maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet hebben over Cees. Het is nu 6.59 en ik zit pas 14 minuten te typen terwijl ik toch al vanaf 6.10 achter mijn computer zit. En hoe kom ik dan bij Cees terecht? Cees zei van de week week dat ie het bijzonder vond dat het me elke dag lukt om iets te schrijven. Dat ik over alles kan schrijven. Dat had ie misschien beter niet kunnen doen want vanochtend heb ik een aardig tijdje als een zombie naar mijn lege scherm zitten staren.
En wat ik interessant vind zijn mijn eigen gedachtes dan. Het schrijven ging niet vanzelf vanochtend en ik belandde in een ‘vandaag gaat het niet lukken’ gedachtespiraal, half slapend starend naar een leeg scherm. En hoe kom je daar uit?
Als ik niets ga Doen kan ik nog uren naar dat scherm turen maar dan komt er niets op papier. En het streven is dat ik om 7.00 ergens moet zijn. Met mijn vinger op de Publish knop. Ik moet dus op pad. Ik merk dat het steeds beter lukt om uit dat writers block te komen. En dat begint met het uitlachen van mijn Kabouter. Mijn saboteur. Die tegen me zegt ‘Het gaat niet lukken vandaag’. Vroeger had ik een gun nodig om hem van mijn schouder te schieten maar tegenwoordig is een (satanisch) lachje al genoeg om hem weer in zijn bedje te laten kruipen.
Het schrijven in de ochtend gaat niet zozeer om het resultaat maar om de weg. Het beschrijven van mijn gedachten en eigenlijk mijn verwondering. Mijn Huh?! moment. Of zoals ik het al een aantal keer eerder omschreef als ‘De vasthoudende en gedisciplineerde verbeelding van mijn nieuwsgierigheid”.
Ik dacht laatst dat door de komst van het internet mensen (en met name kinderen) minder nieuwsgierig zijn geworden maar op momenten als vanochtend, waar ik zonder inspiratie op zoek moet naar inspiratie is het toch een werkelijk fantastisch medium. Zo belandde ik vanochtend op mijn zoektocht via de site van Mondoleone in Engeland. Waarom was ik naar Mondoleone gegaan? Omdat Leon Giesen een inspirerende ideeënman, spoorzoeker en verhalenjager is waar ik nog een hoop van kan leren. Ik voel me in de vroege morgen idd een spoorzoeker en verhalenjager. En op zoek naar een verhaal kwam ik bij Leon terecht. Ik had Leon van de week ingehuurd om een ‘lunchconcert’ te verzorgen tijdens een creatieve sessie. En hier vertelde Leon zijn verhaal over de man achter de free hugs. Misschien kennen jullie het filmpje.
76,075,853 mensen wel. Maar wie van die 76,075,853 is nieuwsgierig genoeg om op zoek te gaan naar het verhaal achter de man van de gratis knuffels. Dat is Leon. Die bijt zich vast en doet alles voor het verhaal omdat ie oprecht nieuwsgierig is naar het Waarom. Zo wilde Leon weten waar de gekke G vandaan kwam op het bord met Free Hugs erop. Dat weet Leon inmiddels. 3 oktober 2010 vetrok Leon namelijk naar Australie om de nominatie voor Het Gouden Randje bekend te maken.
Die eerste nominatie ging namelijk naar het Free Hugs fenomeen
De nominatie zit in dit doosje en Leon ging de Free Hugger opzoeken en er een Mondo filmpje over maken. Leon gaf de nominatie echter niet aan hem persoonlijk, maar aan dat wat hij gedaan heeft. Leon bracht de nominatie aan op de plek waar de Free Hugger zijn eerste Free Hug gaf: De Pitt Street Mall in Sydney.
Zo.
Dat was het voor vandaag.
Ik kan nog uren schrijven.
In plaats van uren turen.
Naar een leeg scherm.
Geef een reactie