Mond open. Dit is Design Thinking bij Doing verhaal 550/1.001

Dit is verhaal nummer 550 van duizend en een. Als dit blog een tentamen zou zijn heb ik het vak Bloggen nu gehaald.

Maar dan hebben we het natuurlijk niet over de inhoud. Dan heb ik ik het puur over het feit dat ik een 5,5 ‘heb’. Voor veel studenten is dit genoeg. Ik zou er ook voor kunnen kiezen om nu te stoppen.

Bloggen? Done that.

Wat zou je daar van vinden. Wat zou je dan t weekend in de kroeg tegen je vriend zeggen.

Die Noltee heeft het niet vol gehouden. Hij heeft de duizend en een een niet gehaald.

Of

Die Noltee heeft me menig ochtendje geinspireerd, verbaasd, verward….

Ja wat?

Van het weekend kreeg ik een bericht van een lezer die duidelijk geïrriteerd was omdat de post niet ’s ochtend was gekomen maar ’s avonds. Nou, ik kan je vertellen dat ik dat ook heel vervelend vond. Ik had mijn iPhone wekker namelijk verkeerd ingesteld. Ipv op dagen stond ie op weekdagen. Dan gaat ie dus niet in het weekend. Ik werd om 7.52 door mijn fietsmaat uit mij bed gebeld. Ik kan me niet herinneren dat dat gebeurd is. Me verslapen. Die dag heb ik er de hele dag aan gedacht. Wanneer moest ik dan schrijven. Ik moest nog fietsen, boodschappen halen, werken, studeren en nog duizend en een dingen. Mijn schrijfregel: door de weeks 6 uur wekker, een keer snooze, en dan schrijven en in het weekend is schrijven het eerste wat ik doe, was daarmee geschonden. Die trouwe lezer wees me gewoon op mijn eigen regel. Dus ik moest niet gaan zitten janken. Maar schrijven. Misschien had ik die dag niet geschreven als hij niet zo eerlijk zijn commentaar had gegeven. De manier waarop verdiende niet de schoonheidsprijs maar werkte wel.

Het doet me denken aan de medewerkerslunch van de week op HKU. In de ruimte waar de lunch al klaar stond werden we welkom geheten en verteld dat we eerst een presentatie zouden krijgen van 45 minuten en dan zouden lunchen. Daar klopte niets van. Voor mij niet dan. Ik keek om me heen en voelde gewoon dat er meer mensen waren die dat jammer vonden. Ik hoorde zelfs links achter van mij letterlijk een maag knorrend protesteren. Ik wachtte nog heel even maar niemand zei er iets van. Toen ik voorstelde om eerst een broodje te pakken en dan al etend naar de presentatie te luisteren was het commentaar niet van de lucht. In positieve zin dan. Menig collega kwam aan de lunchtafel naar me toe om me te bedanken voor mijn interventie. Ze hadden precies hetzelfde gevoel….maar durfde niets te zeggen.

Als dit in een kleuterklas was gebeurd had, denk ik, iedere kleuter geroepen ‘Zullen we eerst eten?’

Nu was er maar een kleuter die zijn mond open trok. Om er vervolgens heel snel een krentenbol in te stoppen.

Serieus lieve menschen. Trek alsjeblieft je mond open……..als je honger hebt. Kan ik ook een keer mijn mond houden.