Gisteren liep ik van HKU naar mijn motor. Strak ingesnoerd in mijn leren pak. Het voelt altijd alsof ik naar mijn stalen ros loop. 90 paardenkrachten staan te trappelen om me naar Dordrecht te brengen. En toen gebeurde het. Bij het oversteken van het zebrapad begon ik te tellen in mijn hoofd. Hoever zou ik komen tot het licht op rood zou springen. Ik wilde een voldoende halen en bij 6 was het nog steeds groen. Bij 10 telde ik door en het werd rood bij 16. Een 8 bedacht ik. 16:2=8 maar waar had ik die 8 voor verdiend? Binnen een fractie van een seconde bedacht ik dat ik met een 8 zou slagen voor mijn master. Zo. Dat is ook weer geregeld. Ik grinnikte in mezelf en bedacht me dat het lang was geleden dat ik zo’n spelletje met mezelf had gedaan. Ik stapte op mijn motor en probeerde zonder het wit op het wegdek zo snel mogelijk naar huis te rijden. Binnen de lijntjes met 3 strafpunten kwam ik 46 minuten later thuis aan. Pak uit mail aan. En tot mijn verbazing kreeg ik het volgende filmpje van Jasmijn.
Smart!
Geef een reactie