Toen ik vorig jaar 26 januari begon met dit blog en na een paar weken bedacht om het een jaar te doen vond ik dat een hele uitdaging, elke dag als eerste schrijven. Dit is mijn vijfhonderdnegentiende post en de uitdaging zit hem niet meer in het feit of ik het wel haal die duizendeneen verhalen. Dat gaat wel lukken.
De reden waarom ik er toentertijd een jaarproject van maakte was tweeledig. Het was overzichtelijk en haalbaar en ten tweede een verhaal dat mensen makkelijk door konden vertellen. Cor Noltee? Die schrijft een jaar lang elke ochtend op zijn blog. Als ik het er met mensen over heb gaat het met name om die discipline en vasthoudendheid.
Na ruim een jaar weet ik wel dat ik het kan. De uitdaging zit hem niet in het optellen naar duizendeneen maar veel meer in het verhaal van die dag. Laatst schreef ik dat dit blog de ‘de vasthoudende, gedisciplineerde verbeelding van mijn nieuwsgierigheid was.’ Mooi verwoord. En het geeft ook aan dat ik de verhalen die over mijn nieuwsgierigheid gaan ik het best vind. Het gevoel van ‘Huh’ hoe zit dat,’Huh’ hoe werkt dat?, ‘Huh’ waarom is dat zo? De vragende peuter die zich afvraagt ‘Waarom?’ en als je het dan uitlegt herhaalt ‘Waarom?’ en dan nog een paar keer. Net zolang tot ie tevreden is met het antwoord, lees begrijpt. Of ontevreden is omdat ie er niets van snapt. Of omdat jij afgehaakt bent omdat je het niet kunt uitleggen.
Het schrijven op dit blog heeft me leren leven met de Kabouter op mijn schouder. Vandeweek vroeg een student wat dat was daar op mijn schouder. Ik zei ‘mijn Kabouter’. Toen zei hij ‘Nee die andere schouder.’ Ik keek op mijn andere schouder en schrok me kapot. Daar zat een peuter die vroeg ‘Waarom?’
Jezelf de Waarom vraag stellen en daar op in gaan, daarmee bedoel ik, op zoek gaan, kan je op interessante plekken brengen. Plekken waar je normaal nooit gekomen zou zijn. Angst is vaak de grootste belemmering om je Waarom niet te volgen. Peuters hebben daar geen last van. Die zijn niet bang om fouten te maken. Sir Ken Robinson verwoordt dat mooi in zijn beroemde TED talk.
Toen ik van de week mijn college begon met deze slide ging het mis met de microfoon. De oplossing was om achterhet projectie scherm te gaan staan en door te gaan met het college. Mijn college gaf ik, niet zichtbaar voor de 266 studenten, staand achter het projectiescherm. Een originele oplossing omdat het fout ging en ik dacht ‘Dan ga ik toch achter het scherm staan.’
Als je je “Waarom” volgt en opvolgt door “Waarom niet” beland je soms achter de schermen.
En ben jij ook zo nieuwsgierig naar wat er achter de schermen gebeurt?
Geef een reactie