Soms heb je van die dromen die heel gedetailleerd zijn en echt voelen. Vannacht had ik zo’n droom en er was een scene die een diepe indruk op me maakte. Het was zondagochtend en ik viel voor een dag in in het restaurant van een vriend. Ik had net deur open gemaakt en had er echt ongelooflijk veel zin in. Er kwam een man van mijn leeftijd binnen en ging in zijn eentje aan de lange leestafel zitten. Het zag er uit alsof hij een regelmatige gast was. Ik liet hem even en toen hij oogcontact maakte liep ik naar hem toe, gaf hem mijn hand, heette hem welkom en stelde me voor. Hij keek me aan, hield zijn hand op schoot en zijn mond dicht en keek me aan met een gezicht van ‘Idioot wat doe je nu?’
Schrijvend probeer ik te achterhalen waar deze droom vandaan komt en ik denk dat ik het weet. De bankier van gisteren heeft een diepe indruk op me gemaakt. Maar de meeste indruk hebben toch mijn twee logees gemaakt. Broers Mees en Julian zijn 11 en 6 jaar stonden gisteren om stipt 15.00 uur bij me voor de deur. We hebben Spongebob (ook mijn held) gekeken op het grote scherm, met Julian’s nieuwe radiografische auto gereden (vind ik ook heel leuk), in de touwen gehangen in de gymzaal (I love Apenkooien), pannenkoeken gebakken en gegeten, cola gedronken en 3 zakjes Haribo moeiteloos naar binnen gewerkt. Al dit is niet zo heel bijzonder. Wat ik wel heel bijzonder vond was hoe lief en beleefd ze naar elkaar en naar mij waren. Heerlijk ook dat ze nog geen mobieltje hadden.
Ik verbaas me de laatste tijd over contact tussen mensen. En de media die we daarbij gebruiken. Zo kwam ik laatst een Facebook ‘vriend’ tegen in de stad. We twijfelden allebei of we elkaar nu moesten groeten.
Julian zit tegenover me te typen om mijn Sotsas typemachine. Ik heb hem verteld dat hij weer mag praten als ik op mijn hotelbelletje heb gedrukt.
Ting. Het is zondag. De dag dat alles later mag. Alleen de zon. Die mag eerder schijnen.
Geef een reactie