Heb je wel eens in een MRI scanner gelegen? Ik hoop het niet. Het is een nare ervaring. Toen ik er een keer in moest heb ik veel gehad aan de tip die mijn broer me gaf. Doe je ogen NIET open. Zeker niet als je erin ligt. En je weet als er het woordje ‘niet’ in een zin staat het wel heel lastig wordt. Maar het lukte. Hoewel ik een aantal keer toch echt bijna de panic button in wilde drukken. Je kunt je voorstellen dat kleine kinderen het helemaal eng vinden in een MRI scanner. Zo eng dat ze vaak onder narcose moeten om de scan te kunnen laten maken.
Doug Dietz, ontwerper van MRI scanners, volgde een cursus design thinking op D-school (van IDEO en Stanford University) en ging met het geleerde aan de slag. Hij wilde het percentage kinderen dat onder narcose moest omlaag brengen. Dat percentage was 80%! Wat Doug en zijn team deden, was zich afvragen wat kleine kinderen wel leuk vinden. Kinderen vinden spelen en avontuur leuk. En waar kom je dat tegen? Juist in een pretpark. De vraag werd dan ook hoe kunnen we van de MRI ervaring een pretpark ervaring maken. Hoe maak je juist gebruik van de eigenschappen van de apparatuur zoals het geluid, de afmetingen en het feit dat je ergens ingeschoven wordt. Ze gingen op zoek naar een verhaal waar de kids onderdeeel van konden worden, nee WILDEN worden. Ze reframede de context, transformeerde een probleem in een uitdaging. Met als resultaat dat het aantal kids dat onder narcose moest daalde van 80 naar 10%. Dat is niet alleen fijn voor de kids maar ook voor het ziekenhuis. Het betekent meer kids door de scanner en waar zou je liever werken? Op een MRI afdeling waar je doodsbange kids moet verdoven voor een scan of op een MRI afdeling waar je kids moet tegenhouden omdat ze er nog een keer in willen. Nog een keer. Nog een keer.
Kijk vandaag eens naar je meest lastige probleem en stel jezelf de vraag:
Hoe zouden ze het in een pretpark oplossen,
of bij IKEA,
bij de benzinepomp,
online,
in een bejaardentehuis,
een chique restaurant……….moet ik nog even door gaan?
RE FRAME
Je hebt Doug Dietz en zijn project al eens eerder aan je lezers voorgesteld. Gelukkig maar, hij was voor mij inspiratiebron voor een column in ons personeelsblad.