Vorige week was ik in Athene. En weet je wat me daar opviel? De enorme hoeveelheid graffiti. Overal. De enige plek waar ik geen graffiti zag was op de Akropolis. Daar zag ik wel bordjes staan met “Don’t touch the marble.” Wat ik vervolgens veelvuldig hoorde roepen door de suppoosten die zich schuil hielden achter de afbrokkelende pilaren. Ik ben benieuwd hoeveel mensen de behoefte hadden gehad om het marmer aan te raken als die bordjes er niet hadden gestaan. Ik denk dat dat er aanzienlijk minder zijn dan nu de “Don’t touch the marble.” bordjes er wel staan. Als je iets verbiedt, wordt het interessant. Mensen zijn nieuwsgierig. Als je het niet aan mag raken, zal het wel bijzonder zijn.
Ik denk dat dat ook zo werkt voor graffiti kunstenaars. Nu heb ik zelf niet zoveel met de meeste graffiti maar de hoeveelheid die ik Athene tegenkwam heeft me toch aan het denken gezet. Een goede ’tag’ heeft een boodschap, vertelt een verhaal dat mede wordt bepaald door de context, de plek waar ie is aangebracht. Een slechte tag is een vorm van vandalisme, vervuiling of protest. Dat laatste maakt het denk ik dat Athene zo volgespoten is.
Maar ik heb ook een aantal prachtige voorbeelden gezien. Echte kunstwerken met een boodschap.
Als je iets te vertellen hebt, wordt de kracht van de boodschap mede bepaald door de omgeving.
Banksi is daar een meester in. Maar toch wil ik een ander voorbeeld delen. Die van Marc Ecko. Hij ’tagt’ Airforce One. Het vliegtuig van de Amerikaanse president. Zijn boodschap? Kijk maar.
2 Responses to “Don’ t touch the marble”