Het verhaal van gisteren was een mooi voorbeeld van FIX IT AS YOU GO. Je begint ergens. Je gaat aan de slag. Je doet iets en uiteindelijk komt er iets heel anders uit. Ik heb uiteindelijk NIET het verhaal geschreven wat ik in het begin wilde schrijven. Dus dat komt nu. Tenminste als er onderweg niet iets gebeurt waardoor het weer anders wordt. We will see.
Een paar jaar geleden, ik werkte bij TBWA, vroeg mijn creatief directeur of ik mee wilde werken aan een pitch voor een van onze internationale sigaretten merken. Nu zou ik daar natuurlijk prinicipeel tegen kunnen zijn maar dan moest ik ook direct maar ontslag nemen en uit de reclame stappen. Als ‘SATANS LITTLE HELPERS’ had ik kids weer aan de LOOK o LOOK gekregen en jongeren aan de Euroknallers van McDonald’s dus een sigaret meer of minder maakte me ook niets uit. En het feit dat de presentatie in Geneve was maakte dat de nog aanwezige principiële tegenargumenten als rook om mijn hoofd verdwenen.
De enige reden waarom ik niet mee zou willen gaan was het tijdstip. We moesten om 9.00 presenteren. In Geneve. Het vliegtuig vertrok om 6.55. Dat betekende dat ik om 4.53 de trein naar Schiphol moest hebben. Dus. 4.00 op en om 4.30 trok ik de deur achter me dicht. Toen ik ruimschoots op tijd op het station van Dordrecht aankwam zag ik dat ‘mijn’ trein van 4.53 niet reed.
One train down.
De eerst volgende trein zou betekenen dat ik te laat op Schiphol aan zou komen dus liep ik op mijn gemak terug naar huis. Het was inmiddels bijna 5 uur. Ik liep naar binnen om de sleutel van onze trouwe, altijd rijdende, ons nooit in de steek latende Volvo 850 station te pakken. Ik stapte in en starte de auto. Starte de auto. De auto. De a…………….klik.
One car down.
Een lege accu doordat de achterklep niet goed was afgesloten. Geen paniek. Mijn vrouw was met de kinderen naar Griekenland dus kon ik haar auto pakken. Een Alfa Romeo 147 twee liter QV (voor de kenners). Een stuk minder betrouwbaar maar niet deze ochtend. Tik en starten. Nog steeds ruim op tijd en zonder stress reed ik richting Papendrecht. Op de Papendrechtse brug wilde ik van 4 naar 5 schakelen…wilde ik van 4 naar 5 schakelen….wilde ik van 4 naar 5 schakelen….wilde ik van 4 naar 5 schakelen. Dat ging dus niet. De koppeling lag er uit en gelukkig kon ik de auto van de brug laten rollen om haar vervolgens in een woonwijk te parkeren.
Two cars down.
Het was inmiddels half zes. En voor zessen rijden er nog geen taxi’s. Die moet je vantevoren reserveren. Toch lukte me het een taxi te regelen. Hij wilde me echter niet naar Rotterdam brengen. En hij wilde ook mijn Volvo niet starten met startkabels. Dus liet ik mij weer op het station afzetten om te kijken of er misschien daar taxi of andere trein mogelijkheden waren. Niets.
One Cab down.
Het was inmiddels 5.45 en ik had nog een eigen vervoer mogelijkheid. Mijn 30 jaar oude Yamaha XS 650 motorfiets. Ik liep naar binnen trok mijn motorpak over mijn kleding aan en vertrok richting Schiphol op mijn oude, trouwe, altijd startende Japanse dame. Precies op tijd ontmoette ik mijn directeur op de afgesproken plek in de aankomsthal. Het eerste wat hij zei was:
‘Mooi op tijd.’ Om me vervolgens van top tot teen te bekijken en me te vragen of ik met het vliegtuig was.
‘Nee’ zei ik. Ik ben NIET met het vliegtuig. Ook niet met de trein. Niet met de Volvo en ook niet met de Alfa. Nee. Zeker niet met de taxi. Ik ben met de motor.
Mijn hele verhaal met een steeds groter wordende glimlach aanhorend, vroeg hij me of het niet in me op was gekomen om NIET te komen.
Nee. Dat was NIET in me opgekomen.
DO or DO not. There is NO TRY.
The show must go on.
So………
Show up.
He die Cor,
Verhaal komt bekend voor. Heb je al eens eerder gepost volgens mij.
Groet,
Gerard
Was/is het een custom xs? Of is ze origineel? Ik gok origineel. Zo niet zou ik graag plaatjes zien 😉
Volgens mij is dit een dubbele post. Desalniettemin vermakelijk..
Blijft een mooi verhaal 😉