F… IT

DEJAVU

Goedemorgen,

Lieve blogbuiskinderen.

Ik schrijf dit blog vanuit de trein. Voor het eerst in 10 maanden niet aan een tafel met een kaarsje. Ik had de wekker vanochtend om 5 uur gezet en dacht aan de volgende post:

‘Cor, schrijf je ook ‘s ochtend als je om 5.38 de trein moet pakken naar Groningen

‘Ja.’

Daarmee voldoe ik aan mijn regel: Een jaar lang, elke dag als eerste ochtend activiteit een post op mijn blog schrijven. Maar deze grap had ik al een keer gemaakt. Alleen heeeeeeele trouwe volgers weten dat. Dus  zit ik nu toch in de trein te typen.

En toen ik net deze foto maakte dacht ik aan het volgende verhaal.

Een DEJA VU.

Nu weet ik niet helemaal zeker meer of ik dit verhaal al niet een keer eerder schreef. Volgens mij niet omdat ik toen ik dat wilde doen ik me afvroeg wat het met design thinking te maken had. Dat was namelijk een strenge regel voor me tot 3 maanden geleden.  Na het schrijven van elke post, stelde ik mezelf de vraag:

‘Onder welke categorie valt dit verhaal?’

Empathie, creativiteit of prototyping.

Daar had ik toen geen antwoord op kunnen geven. Nu wel. Het is namelijk een verhaal over vasthoudendheid. Een van de eigenschappen van een creatief persoon (volgens Spencer, Douglas 2013) Het onderzoek dat de basis vormt voor de modules creativiteit op de HKU.

Zo.

Dus dat is geregeld. Ik mag het schrijven van mezelf.

Want ik moet er niet aan denken dat er straks iemand  zegt:

‘Hé Cor. Waar gaaaaaaat dit over?’

Not

Het heerlijke aan dit project is dat ik met NIEMAND wat te maken heb.

Het is een autonoom experiment  en de reden dat jij het zit te lezen is omdat we nu eenmaal heel makkelijk dingen kunnen delen.  Ik zat laatst te denken wat ik allemaal moest doen om dit verhaal bij mijn lezers te krijgen als er geen computers waren. Stel je voor dat ik dit verhaaltje 50 jaar geleden zat te typen op een typemachine. Het vervolgens 500 keer moest stencillen en versturen. De abonnees in de buurt zou ik zelf kunnen bedienen door in de vroege ochtend de ‘post’ in de bus te gooien.  Nou ja vroeg. Hoe lang duurt het eigenlijk voordat je 500 a4tjes hebt gestencild?

De overige abonnees zouden pas de volgende dag de post ontvangen. Gewoon op de deurmat. De buitenlandse abo’s, afhankelijk van de afstand tot het eiland van Dordrecht,  dagen, zoniet weken later. Mijn Vader in Zuid Afrika zou hem zeer onregelmatig  ontvangen en ik vraag me af of ie OOIT op de Filippijnen belandt. En wat dacht je van het schrijven van alle adressen!!! Hoe kom ik trouwens aan mijn abonnees?

En wat te doen met toevallige bezoekers op mijn blog. Daarvoor heb ik een etalage gehuurd waar ik elke dag de post van die dag in leg. Net als vroeger bij de krant. Voor het lezen van ‘oudere’ posts’ zou ik een kopie kunnen leggen in de bibliotheek, of de kerk. (7 dagen per week open)

Tot zover het Bereik en Tijds aspect van deze gedachtengang.

Maar wat dacht je van de Kosten. Wat zou het kosten om elke dag zo’n 500 mensen bereiken?

50 jaar geleden.

Afgezien dat het onmogelijk is als zelfstandig schrijver/uitgever, kost het ook nog eens bergen geld.

500 stencils: 50  gulden

300 enveloppen: 30 gulden

Porto binnenland: 100 gulden

100 luchtpost enveloppen: 15 gulden

Porto buitenland: 60 gulden

Typelint: 0,10 cent

En wat ik nog vergeet.

Ik kom op een dagelijks bedrag uit van:  fl 255,10

Ja, per dag.

305 verhalen verder heeft dit autonome schrijfproject me 77.805,50 gekost. Guldens dan wel he.

50 jaar geleden.

Nu druk ik op send. Op mijn zakelijk afgeschreven MacBook Pro.

Het wordt gepubliceerd op mijn gratis WordPress blog en doorgeplaatst op mijn gratis Twitter en gratis Linkedin account.

En als ik op send druk. Hoor ik hem via de mail binnenkomen op mijn computer. Gratis.

Free, Fast

Dat dit verhaal uiteindelijk een hele andere wending kreeg is ook heel F.

FIJN.

F… it.

Deze post is mede mogelijk gemaakt door gratis internet van T-Mobile in de stiltecoupe van de NS.