Als ik je vraag wat je voor de kost doet, wat vertel je dan?
Kom je met een feitelijke opsomming van wat je DOET of vertel je een verhaal met emotionele impact?
Zeg je ‘Ik ben pompbediende’ of zeg je ‘Ik voorzie mensen en hun heilige koe van de essentiële brandstoffen zodat ze hun reis kunnen vervolgen.’
Zeg je ‘Ik ben bakker’ of zeg je ‘In het holst van de nacht, als iedereen nog op een oor ligt, speel ik een beetje God. Ik meng water, meel, gist en een snufje zout, ontsteek het ochtendvuur om later in alle vroegte de boterhamzakjes en trommetjes te laten vullen door een leger van vaders en moeders.’
Een verhaal is een opsomming van feiten die een emotionele tik uitdelen. Een lach of een traan. Of allebei.
Als je impact wilt maken moet je tegenwoordig hard slaan. Heel hard.
Ok kom maar op.
Hit me.
If you wanna be a hit.
Harder.
Ok cor komtie:
Ik ben een emotie/avonturen/kennis-fontein. Dag en nacht. Door heel Nederland. Elke dag van de week.
Samen met mijn Puur-leger en Puur legerplaatsen in 020/030, zet ik de levens van mijn klanten op hun kop. Ik maak hun breinen soepeler en slimmer. Ik zorg dat ze anders kijken naar zichzelf en naar de wereld. Al zestien jaar heb ik een missie : beleven-genieten-onthouden. Mijn klant voelt minimaal twintig jaar mijn Puur belevenis in het hoofd doorzingen. Het liefst in positieve zin. Puur trainingen- uitjes- feesten en workshops. dat ben ik. Privé en werk is één. En ik zou niets ander willen dan dit.
Zie je, het verschil tussen welke functie je hebt (sommigen verwarren dat met hun zijn, ‘ik ben…’ en vertellen wat je doet. Dat laatste is natuurlijk oneindig veel interessanter.