Vorige week had ik mezelf een taakstraf gegeven. Een week lang ipv 6 uur op, 5 uur op. En ik moet zeggen dat dat eigenlijk prima bevalt. Een uur extra om te schrijven geeft me iets meer ruimte om op zoek te gaan naar de echt interessante verhalen. Dingen die MIJ opgevallen zijn, die IK meegemaakt hebt. IK heb gemerkt dat MIJN emotie de basis is voor de kwaliteit van MIJN posts. IK moet het graag willen delen. Net als een kleuter die net een tekening waar ie heel trots op is en graag wil laten zien. Daar gaat het MIJ om. Wat jullie er van vinden is bijzaak. Leuk als je het leuk vindt. Jammer als je het niet leuk vindt. Als ik met jullie rekening moest houden dan mocht ik niet meer over Kabouters schrijven. Niet meer over fietsen. Niet meer over het schrijven op dit blog. Door zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven zijn de verhaaltjes 100% puur en 100% hardCOR. En daar kwam IK achter door weer terug te gaan naar Waarom IK dit experiment 8 maanden geleden was begonnen. IK was gewoon begonnen. Begonnen met schrijven. Gewoon schrijven over waar IK in Geloof. Dat IK het in WordPress schrijf is puur omdat IK het graag wil delen. De grootste valkuil is dat IK voor jullie ga schrijven. Dat is niet te doen. Dingen voor een ander doen is werk. Dat is anders. Dit is geen werk. IK word er namelijk niet voor betaald. De waarde zit hem voor mij in het DOEN. De training. Het moment. Het terugbladeren in mijn bijna 900 pagina’s tellende ‘boekje’. Het voelt een beetje als dat je naar de sportschool bent geweest. IK heb mijn schrijfkracht en verbeeldingskracht weer getraind. Dat voelt goed. IK word beter. Mijn creativiteitsspier wordt groter. Better, stronger, faster.
Laatst zei iemand dat het wel erg veel over MIJ gaat. Dat het lijkt alsof IK mezelf ‘nogal geweldig’ vind. Toen ik door vroeg of dat ie dat erg vond kwam er niets zinnigs uit. IK moest vooral doorgaan want hij zou het missen als IK zou stoppen. Wat IK hem niet vertelde maar wel dacht, is dat IK mezelf ook geweldig vind. Althans in de context van dit blog. IK ben er apetrots, geeft me enorm veel energie en voelt geweldig. En dat komt denk IK met name omdat IK het gewoon doe. Vroeger zei IK heel vaak ‘Dat kan IK ook.’ Of ‘Dat ga IK doen.’ Tegenwoordig niet meer. IK doe het of IK doe het niet. Dat voelt een stuk rustiger en meer voldaan. IK merk dat IK nog heel vaak de neiging heb om te zeggen ‘Dat ga IK doen.’ Maar een stuk minder dan vroeger. IK zou minstens 314 jaar oud moeten worden om alle dingen te kunnen doen die IK nog moet doen. Het zeggen en niet doen is volgens mij heel slecht voor je zelfbeeld. Laat staan wat andere van je denken.
Dusssssss. Ja dit blog gaat eigenlijk helemaal niet over Design Thinking. Het gaat over MIJ, IK en MEZELF. En dat IK geloof dat het beter kan. Anders. Speelser. Mijn Golden Cirkel wordt steeds duidelijker en schijnt daardoor harder. En glimmend goud heeft nu eenmaal aantrekkingskracht. Hoe dichter IK bij mijn Why blijf, hoe beter IK…en de wereld er van word.
Men vraagt toch wel eens ‘Waar kom jij je bed voor uit?’. Waarom? Nou Waarom? Om de tijd vol te maken tot je pensioen en dan pas te gaan doen wat je leuk vindt? Veel plezier.
Weet je waar IK respect voor heb. Voor mensen die altijd verteld is dat ze het zus of zo moeten doen. Door school, vrienden, ouders en vervolgens vast zitten in een patroon. IK heb diep respect voor diegene die uiteindelijk het lef hebben om hun hart en gevoel te volgen. Zoals mijn vrouw die op 46 jarige leeftijd besloot eindelijk te gaan doen wat ze echt leuk en interessant vond. Ze deed het. Dat ze nu een succesvolle eigen praktijk heeft, is voor mij gewoon weer het bewijs dat een betere wereld met jezelf begint. Als je het gevoel hebt dat je weet Waarom je hier aarde bent moet je je gevoel volgen en DOEN. Niet denken maar DOEN. Als je nog niet weet Waarom je hier op aarde bent moet je daar daar misschien eens goed over nadenken.
En als je maar enigszins denkt dat je het gevonden hebt……..DOEN. Probeer het. Dat voelt geweldig.
IK ben geweldig.
IK zei dat nog nooit omdat IK het wel dacht maar niet was.
Ik ben Geweldig.
GE-WEL-DIG.
mooi…moet zeggen dat ik echt dat extra uurtje merk. Minder haast, race tegen de klok in je blogs…
Hee, die valkuil herken ik: langzamerhand voor publiek gaan zitten schrijven. Deneken: “willen ze dit wel lezen? ”
En dan de opluchting om weer terug te zijn bij : “het moet waarde hebben, wat ik schrijf, maar die waarde bepaal ik zelf”
En ja je bent geweldig.
Ik ook.
(scheef ik dat laatste? ja ik schreef dat laatste)
Je kan misschien nog een paar uur vroeger gaan schrijven want alleen ’s nachts schitteren de sterren…
Dat wordt nachtwerk. De 18de 🙂