Elk jaar gaan we met onze goede vrienden J&J naar een leuke stad om daar onze verjaardag te vieren. J is namelijk op dezelfde dag jarig als ik. En ik als hij. Toen we een keer in Antwerpen belandden, kwamen we terecht in een heel leuk straatje met een aantal kunsthandels, een platenzaak en een boekenwinkel. ‘We’ zijn in dit geval J en ik. De dames hadden hun eigen plan getrokken. Die gingen naar de mode. Alleen. Beter. Wij waren jarig en dan doe je liever geen dingen waar je geen zin in hebt.
J en ik liepen de muziekwinkel binnen en ik dacht ‘Ik ga Mezelf een kadootje geven.’ Nu weet ik niet hoe jullie muziek kopen maar sinds ik geen abo meer op muziektijdschrift OOR heb, vind ik het heel lastig om iets nieuws te kiezen. Als ik niet met voorbedachte rade een muziekwinkel binnenloop, dus met een lijstje, loop ik meestal de winkel uit zonder cd of met een zekerheidje. Een cd van een lp die ik al heb. Ik had een probleem. Ik was jarig. Wilde mezelf een kado geven maar had geen lijstje. Jezelf een kado geven voelde ook een beetje als de scene van Mr Bean waar hij in zijn eentje in een restaurant zit en zichzelf een door hem zelf gekocht kado geeft…….. en heel blij en verrast is. De deur uitlopen zonder kado voor mezelf was geen optie. J was inmiddels met zijn neus diep in de cd bakken gedoken dus die wilde ik ook niet terugbeamen vanuit het eindeloze muziek universum.
Wat zou jij doen in dit geval?
Aangezien ik jarig was vond ik het niet gek om iemand anders het voor me op te laten lossen. Op je verjaardag hoef je niets te doen, toch? In ieder geval geen dingen waar je liever geen zin in hebt. En ik had geen zin. Niet in mode met de meiden. Wel in een kado en muziek. Maar niet om te kiezen. Ik liep naar de eigenaar toe en legde hem de situatie uit. Hij keek me glazig aan en dacht waarschijnlijk ‘Allé god non de ju’ waarom ik? Waarom hier? Waarom nu? We kwamen dan ook geen steek verder totdat ik hem de volgende opdracht gaf.
‘Ik ga niet de deur uit voordat jij mij 3 cd’s hebt verkocht. Het moet piano en cello zijn en ik antwoord alleen met ja of nee.’
Ik zag de glazige uienblik in zijn ogen veranderen alsof de LED verlichting in zijn schedel werd aangezet. Zijn hele motoriek veranderde en hij ging als een razende op zoek. Binnen 2 minuten was ie terug met een hele stapel cd’s waarvan ie de eerste liet horen op de koptelefoon die hij me aanreikte. Ik weet niet of ie nu heel graag cd’s wilde verkopen of mij zo snel mogelijk de deur uit wilde hebben. Either way. Er gebeurde tenminste iets. J keek even op vanuit zijn muziek universum en dook weer lichtjaren onder.
Na 30 seconden luisteren, schudde ik Nee. Hij vroeg me waarom niet waarop ik antwoordde dat ik alleen met Ja of Nee antwoordde. Hij vroeg me vervolgens of ik het te klassiek vond. Ja antwoordde ik en hij pakte een tweede cd.
Bingo. De tweede was spot on. Prachtig. Ik zag hem letterlijk opveren, alsof ie net een nieuw reCORd had gevestigd, en stopte snel de volgende CD in de CD speler. Jammer. Deze was dramatisch. ‘Te nerveus?’ ‘Ja.’ knikte ik. Enfin. 12 minuten later had ik mijn drie CD’s. Zonder te vragen stond hij ze al in te pakken. Dat hoeft niet hoor zei ik.
Natuurlijk wel, zei hij. Anders is het toch geen verrassing meer. Ik knikte ja. Hij had gelijk.
Fijne Maandag.
(email abo’s moeten altijd naar mijn blog om dit filmpje te kunnen afspelen. Technisch gezien schijnt het onmogelijk te zijn om dit in je email te kunnen bekijken…..ongelooflijk toch?)
Hele interessante blogpost! Merk dat ik erover doordenk en er niet helemaal uitkom. Wat moet ik precies leren van dit verhaal? Kun je dit nog wat verduidelijken?