Een van de beste ideeën die ik ooit bedacht heb, was voor Schiphol. Ik ben groot fan van Schiphol. Toen ik nog in Amstelveen werkte, kwam ik er elke dag. Schiphol is een soort tijdmachine waar de tijd juist stil staat. Een soort overgangsterminal. Van de week vertelde mijn 17 jarige zoon dat ie samen met een vriend naar Schiphol was geweest. Gewoon om rond te lopen. Te kijken. Omdat ie het leuk vond. Heel herkenbaar.
Toch kan het allemaal nog een stuk beter vonden ze bij Schiphol en in een pitch werd ook ik gevraagd om ideeën te bedenken. Ideeën om de perceptie van de wachttijd te verkorten. Ideeën bedenken zodat reizigers het idee hebben dat ze korter op hun bagage staan te wachten. Als je op je koffer staat te wachten kun je nog maar aan een ding denken: je koffer. Het is eigenlijk bizar. Mensen hebben net uren in een vliegtuig gezeten en kruipen nu bijna door de flappen van de lopende band om maar zover mogelijk te kunnen kijken of hun koffer er aan komt. Herkenbaar?
Precies. Voor juist die mensen zou wat afleiding de wachttijd in hun hoofd wellicht verkorten waardoor ze een positievere Schiphol houding hebben. Building a Better Brand.
In die tijd had ik nog nooit van Design Thinking gehoord maar het leek me een goed idee te beginnen met het observeren van de wachtende mensen. Ik had toestemming gevraagd en gekregen om rond te kijken en te filmen bij de baggagebanden. En als je zelf niet op je baggage staat te wachten voelt dat meteen heel anders.
Vooraf had ik mijn Sony digitale videocamera verpakt in een kartonnen doosje met twee gaten. Een voor de lens en een voor het infraroodlampje van de afstandsbediening. Ik wilde namelijk de gezichten van de mensen filmen vanuit het gezichtspunt van een koffer op de baggageband. Het leek me een leuk begin van mijn presentatie. Al die wachtende mensen. Zeker als je het beeld en het geluid vertraagd. Enfin. Stiekem zette ik het camerapakketje op de baggageband, zette de camera met de AB in opnamestand en liet hem rondgaan op de band. Steeds meer mensen vertrokken met hun koffers en op een gegeven moment lagen er nog slechts een paar koffers op de band. En mijn kleine Sony pakketje. Naast mij stonden twee oudere heren die niet bij elkaar hoorden. Toen het kleine, bruin kartonnen pakketje weer voorbij kwam zei de ene heer tegen de andere. ‘Heb je die camera in dat doosje gezien? Dat is van Sony. Ze zijn de stabiliteit van de opnames aan het testen.’ De andere man keek hem geïnteresseerd, of was het verbaasd, aan en zei ‘Oh. Is dat zo.’ De twee raakten in een geanimeerd gesprek over reizen, camera’s en veiligheid. Ik stond er bij en keek er naar. Ze vergaten bijna hun koffers die net voorbij schoven. Druk pratend haalden ze de koffers van de band en liepen naar de uitgang. Ik liet mijn eenzame pakketje nog een rondje maken en zette mijn camera UIT. Maar mij creatieve brein stond AAN. Ter plekke had ik geleerd EN gezien dat mensen de tijd vergeten als ze afgeleid worden. Ik moest mensen dus op een leuke, laagdrempelige manier afleiden. Ik bedacht het volgende. Bagagemederwerkers zouden tussen de bagage typisch Nederlandse voorwerpen leggen. Zoals een bos tulpen, een portret van de Koningin, een grote, hele kaas, een paar klompen en een klein kartonnen doosje met ‘Fragile/Breekbaar’ en een foto van een porseleinen, Delfsblauwe windmolen. Allemaal voorzien van adresstickers met typische Nederlandse namen. In het porseleinen, Delfsblauwe windmolen doosje zat een geluidsmodule die het geluid van gebroken aardewerk produceerde.
Ik hoorde de gesprekken al. Van wie zou die kaas zijn? En die klompen? Heb je dat doosje gehoord? Mensen zouden zelfs nog na het ontvangen van hun koffer blijven wachten om te zien van wie die bos tulpen was. Dacht ik. Schiphol dacht daar anders over.
‘Een ontzettend origineel idee. Echter niet haalbaar.’
Gelukkig had ik nog 3 ideeën. Die verschijnen op band 12. Loopt u even met me mee.
2 Responses to “zag twee heren…”